Heimilisritið - 01.03.1943, Síða 18

Andartaki síðar var Bruce Gre-
gory hent á grúfu og haldið niðri
með ótal sterkum höndum. En óð-
ara en varði sló öllu í þögn, þögn,
sem hlaut að stafa af virðingu og
tilbeiðslu. Umhverfis Bruce köstuðu
hinir svörtu líkamar sér til jarðar
og lágu kyrrir og þöglir.
Skammt frá heyrði hann kven-
mannsrödd, rödd sem var djúp og
mjúk, en samt með skipunarhljómi.
Hann leit upp og skynjaði ósjálfrátt
að þama stæði einvaldur eyj-
arinnar nærri, siðmenningarlaus
drottning, sem hafði vald lífs og
dauða í hendi sér.
Nokkra metra frá honum horfði
Vao á hann yfir hreyfingarlausa
líkami þegna sinna. Sólin sindraði
í augum hennar og skein á hvíta
handleggi hennar og fótleggi, sem
kjóllinn skýldi ekki. Tíguleg stóð
hún þarna, gerólík öllum hinum
innfæddu og starði á Bruce, hvíta
manninn, sem var áþreifanleg sýn,
uppfylling draums — spádómsræt-
ing. Og hann horfði á þetta ævin-
týralega furðuverk, konuna, sem
hafði til að bera einhverja óguðlega
fegurð, eins og væri hún vera stig-
in upp úr undirdjúpunum, til þess
að eyðileggja og spilla.
Djúp kyrrð ríkti andartak í hinu
heita lofti, svo fetaði Vao sig hægt
nser honum með tignarlegu fasi og
honum fannst eins og undarlegur
straumur færi um sig allan.
.Mikli guð!“ hrópaði hann hásri
röddu um leið og hann spratt á fæt-
ur. „Þetta er hvít stúlka!“
Hún horfði á hann með hálflok-
uðum augum eins og hún væri að
reyna að rifja eitthvað upp fyrir
sér, svo sagði hún með mjúkri kurr-
andi altröddu og talaði mál hinna
innfæddu:
„Hver ert þú og hvaðan kemur
þú, ókunni hvíti maður?“
Margra ára viðburðaríkt líf á
eyjum- Kyrrahafsins veitti honum
lykilinn að máli hennar. Hann svar-
aði henni á sama máli og hún á-
varpaði hann; um leið og hann virti
hana forvitnislega fyrir sér:
„Við tvö, sem biðum skipbrot í
óveðrinu í nótt, biðjum miskunnar
yðar, drottning!"
Hún kinkaði kolli rólega, og í
djúpi hinna grágrænu augna henn-
ar sáust logar um leið og hún kom
til hans og snerti kinnar hans, háls
og hendur, svo leit hún á handlegg
sinn, sem hvíldi á handlegg hans,
og sem var ennþá hvítari en hans.
Allt í einu brosti hún til hans,
sneri sér svo frá honum og sagði
hvasslega:
„Make-ci-ia!“
Geysistór negri stóð á fætur og
gekk fyrir hana, um leið og hann
hneigði sig og beygði.
Hún ávarpaði hann með nokkrum
orðum, hann kallaði síðan til hinna,
sem risu á fætur, og er þeir höfðu
heyrt orð svarta jötunsins, lyftu
þeir spjótum sínum til himins með
ópum og óhljóðum.
Vao sneri sér að Bruce.
„Þú ert óhultur", sagði hún
mildri röddu. „Engann má deyða á
16
HEIMILISRITIÐ