Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 22

fyrir sér andlit hennar. Hann reyndi
að lesa úr hyldýpi augna hennar,
en honum fannst eins og blind trú
á örlagaspádóminn væri þar eins og
óslökkvandi eldhaf. Hann varð að
finna einhverja auða vök, þótt ekki
væri nema vegna Dolores.
„-----Og svo sendi stormguðinn
þig til Lava-He — til þess að þú
yrðir hjá mér — alltaf — yrðir kon-
ungur eyjarinnar og ríktir yfir fólk-
inu. Ó, drottnari minn —.“
Hún færði sig til hans og snart
handlegg hans. „Allt mitt líf hef ég
beðið þín, dáð þig í dagdraumum
mínum og notið þín, þegar nóttin
hefur svæft mig. — Stóri hvíti mað-
ur, þú ert sá, sem átt að taka á þig
ok einvaldsins af þreyttu' öxlunum
mínum.“
Rödd hennar var dimm og lág,
en stillileg, og á bak við hana var
einhver ólguniður af alvöru og inni-
leik, sem gerði hann órólegan. Hann
stóð á fætur, hún einnig. Þau þögðu
litla stund, svo sagði hann alvar-
legur og einbeittur:
„Nei, Vao. Eg get vel trúað því,
að á Lava-He verði hvítur konung-
ur. En ég er ekki sá, sem þú bíður
eftir. Það eru svo margir, margir
menn með mínum litarhætti handan
við sjóndeildarhringinn. Veldisstóll-
inn í Lava-He er ekki handa mér.“
Hún brosti — angurblíðu brosi
yfir kjánaskap hans, kom alveg að
honum og lagði hendurnar yfir axl-
ir hans.
„Þegnar mínir hafa kjörið þig og
hyllt, drottnari minn“, sagði hún al-
úðlega. „Þú hefur þegar unnið
hjarta þeirra — og mitt.“
Við snertinguna og hina angur-
væru ákefð í rödd henar losnaði
hann úr þeim sefjunardróma, sem
seiðmagn hennar hafði hrifsað hann
í.
Snögglega og ósjálfrátt sté hann
eitt skref aftur á bak. Hann vísaði á
bug óttanum, sem hafði ætlað að
lama hann og sagði — ekki byrstur
— en með óbifanlegri festu:
„Það getur aldrei orðið, Vao. Eg
er bundinn annarri konu, annarri
köllun í annarri heimsálfu. Eg get
aldrei orðið konungur á Lava-He.“
Hann leit beint og einbeittnislega
í augu hennar og ætlaði í burtu.
Hún greip í handlegg hans og mælti:
„Burce Gregory! Áttu við með
þessu, að þú viljir ekki eyða ævi-
dögum þínum með Vao — drottn-
ingu á Lava-He?“
Það var skerpa í rödd hennar,
augun tindruðu og andlitið varð
skyndilega náfölt. Hann svaraði
henni þó þýðlega en ákveðið.
„Ást mína á hún, sem þú hefur í
fangelsi í borginni, Vao. Hún á
hjarta mitt og hug og við munum
aldrei að eilífu verða aðskilin. Eg
get ekki eytt ævi minni með ann-
arri konu.“
Smágerða hendin sleppti hand-
legg hans. Hún skildi nú hina óbif-
anlegu ákvörðun hans. Hún sá nú,
að hún, Vao, drottningin, sem guð-
irnir elskuðu, hin volduga, var
smáð, ást hennar lítilsvirt, konungs-
tign, sem hún bauð, ekki þegin.
20
HEIMILISRITIÐ