Heimilisritið - 01.03.1943, Síða 23

Allt, sem hún gat gefið var afþakk-
að af manninum, sem hún hefði með
gleði lagt lífið í sölurnar fyrir.
Þessi staðreynd lamaði hana —
hún sá andlit mannsins í gegnum
eldþoku, sem sveið hjarta hennar.
Þetta var hrseðilegt, það var næst-
um ótrúlegt, en þó sannleikur.
Gat Bruce Gregory ekki hafa
fundið til sömu tilfinninga og höfðu
heltekið hana frá því hún leit
hann fyrst augum? Hún horfði í
augu honum og sá, að allt sem hann
hafði sagt var satt.
Varir hennar hvítnuðu og í aug-
unum kviknaði eldur, sem gerði
hana tryllta, gerði hana að tígris-
dýri. Alla ævi hafði hún ákveðið
hverjir skyldu líflátast hér á Lava-
He.
Hún sagði drafandi röddu og
horfði á hann:
„Þú ert samt sem áður sá, sem
guðimir hafa útnefnt og fólkið hef-
ur kjörið, til þess að drottna hér og
sitja að völdum ásamt mér. Vogar
þú þér að brjóta í bág við lög guð-
anna?“
„Eg trúi ekki á þina guði, Vao“,
sagði hann hreinskilnislega og ró-
lega.
Hún dró andann djúpt og leit á
hann efagjarn. Svo lygndi hún aft-
ur augunum og sagði hárri röddu:
„Guðirnir geta drepið þig“, sagði
hún. Og þegar hún sá að hann
brosti, gekk hún nær honum og
sagði með samanbitnar tennur í
ofsabræði: „Eg get látið drepa þig,
Bruce Gregory! Eg get látið þig
deyja hryllilegum dauðdaga, hrylli-
legri en þér getur til hugar komið.
Ef ég aðeins segi eitt orð, munu
menn mínir handtaka þig.“
Rödd hennar lækkaði og varð að
nístandi hvísli: „Á ég að segja orð-
ið?“
f frumstæðu tryllingslegu andliti
hennar las Bruce hættuna, hættima,
sem yfir honum vofði af hendi
konu, sem hafði verið smáð, drottn-
ingar, sem mætti mótstöðu. Og
vegna Dolores bældi hann niður
brennandi löngun sína til þess að
þrjózkast og sagði: „Gefðu mér
frest, Vao — veittu mér frest þang-
að til á morgun.“
^ Vao gekk eitt skref aftur á bak
og úr augum hennar hvarf hinn
grimmúðlegi eldur. Hún sagði ró-
lega:
„Jæja, þangað til á morgun.
Sendu Make-ci-ia til mín á morgun
og svaraðu með einu einasta orði:
Líf — eða dauði.“
Hún horfði ofurlitla stund alúð-
lega í augu hans og hann gat ekki
litið undan hinum dáleiðandi grá-
grænu augum hennar. Svo leit hún
niður og gekk hægum skrefum eft-
ir flauelsmjúkum grassverðinum í
áttina til hallarinnar.
Og Bruce Gregory, starði yfir öld-
ur úthafsins, sem vögguðust hægt
og blíðlega. Hann stóð kyrr stund-
arkorn og tautaði með sjálfum sér:
„Þangað til á morgun — það þýðir
það, að við verðum að komast í
burtu héðan í nótt — hvernig sem
það má takast.“
HEIMILISRITIÐ
21