Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 24

í FÖLU skini mánans lá Lava-He.
A Það ríkti þögn, dauðaþögn í
heitu næturloftinu. Bruce Gregory
skreið varlega út úr kofa sínum, stað-
næmdist stutta stund í skugganum
og hlustaði: Til vinstri frá kofanum
gat hann aðeins grillt í höll drottn-
ingarinnar.
En hann hvorki heyrði né sá nokk-
uð grunsamlegt. Eina hljóðið sem
rauf þögnina var niður Amerus-
lindanna, lindanna, sem fossuðu og
ólguðu eins og þær hefðu löngun til
þess að brjóta fjötra sína og flæða
yfir Lava-He.
Á daginn heyrðist niður lindanna
varla, hann hvarf í öðrum hljóðum
dagsins, en nú, þegar nóttin ríkti,
varð hann sterkari, næstum því
ógnandi og Bruce, sem var sárþjáð-
ur af taugaáreynslu, fannst eins og
loftið titraði, og að vatnsniðurinn
segði: „Flýttu þér, flýttu þér, flýttu
þér — dauðinn liggur í leyni á
Lava-He!“
Það var hrollur í honum, er hann
lagði af stað eftir stígnum sem lá
til þorpsins. Einu sinni nam hann
staðar, því að honum virtist hann
greina eitthvert hljóð að baki sér.
Hann leit við, en stígurinn teygðist
upp brekkuna í tunglsljósinu, og
það voru aðeins blöð trjánna, sem
dönsuðu draugadans í silfurgliti
mánans.
Hann hélt áfram og fór í gegnum
þorpið, sem var þögult og autt. Eina
mannveran, sem hann varð var við,
var beiningamaður, sem svaf undir
pálmatré og hringaði sig í kuðung
eins og hundur. Hann stanzaði
ekki fyrr en hann kom þangað, sem
Vao hafði kallað bústað kvennanna,
en var í raun og veru gamalt og fú-
ið fangahús.
Þegar hann kom fyrir eitt hom
hússins kastaði hann sér eldsnöggt
niður á bak við runna. Skammt frá
honum stóð hálfsofandi varðmaður.
Það var eins 'og hann hefði orðið
var við eitthvað, því að hann gekk
að húshorninu og það blikaði á
spjót og skjöld sem hann bar. Bruce
beið eftir færi og þegar maðurinn
sneri baki að honum, stökk hann a
hann eins og stór köttur og þeir
féllu báðir til jarðar. Efv'r fáein
augnablik hafði hann keflað mann-
inn, bundið rammlega hendur hans
og fætur og dregið hann inn í runn-
ann.
Hann hlustaði ofurlitla stund og
leit í kringum sig, en það virtist
enginn hafa orðið var við hávað-
ann, sem kom við það, þegar þeir
ultu um og spjótið slóst við skjöld-
inn.
Svo fikaði hann sig hljóðlaust að
klefanum, þar sem Dolores sat inni •
lokuð. Hann lagðist niður og hvísl
aði nafn hennar inn undir hurðina.
Hún kom að dyrum og hann hvísl-
aði hátt: „Gakktu svolítið fjær, ég
ætla að brjóta þessa fúadrumba.
Við verðum að grípa tækifærið og
flýja héðan í nótt!“ Hann kastaði
sér á hurðina og eftir iitla stund
hafði hann brotið hana upp. Dolores
kastaði sér í faðm hans.
„Guði sé lof fyrir að þetta hefur
22
HEIMILISRITIÐ