Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 25

heppnast!“, sagði hann. En við meg-
um engan tíma missa. Hérna niður
við ströndina er bátur, sem ég hef
fyllt með matvælum. Við höfum
meiri möguleika til þess að lifa í
honum úti á öldum hafsins, en á
þessari eyju. Treystu mér!“
Hún leit á hann og tók um háls
honum.
„Þú veizt að ég treysti þér“, hvísl-
aði hún, og án fleiri orðaskipta
leiddust þau niður götuna.
Og þá —
Út úr skugga eins hússins gekk
geysistór vera í veg fyrir þau, og
miðaði löngu sp.ióti á brjós+ Dolores.
Bruce leit í ’Umannlegt glottandi
andlit Make-ci-ia.
„Eg skal fylgja ykkur“, sagði
hann glottandi — „þið fylgið mér —
og það án tafar!“
Hann gerði sig líklegan til þess
að stinga spjótinu í brjóst stúlkunn-
ar.
Dolores gat enga mótspymu veitf,
jafnvel Bruce, sem var mjög vel
að manni, gat ekki staðið hinum
innfædda á sporði, bví að honum
var kunnugt um hve fílefldur hann
var.
Nokkrum minútum síðar stóðu
þau í aðalsal hallarinnar. Fyrir
framan þau stóð Vao og augu henn-
ar voru hörkuleg og miskunnarlaus
eins og dauðinn sjálfur.
Hún stóð þögul stundarkom og
starði á hann ofan úr hásæti sínu.
Blys, sem voru fest á vegginn, köst-
uðu bjarma á hið náföla andlit henn-
ar. Á báðar hendur við hana sátu
eyjarskeggjar á hækjum sér og til
vinstri við vegginn stóð lífvörður
hennar, nokkrir samanreknir, há-
vaxnir innfæddir menn og biðu í
þögulli eftirvæntingu þess, sem
verða vildi, hreyfingarlausir eins og
líkneski.
Það var eins og loftið væri mettað
rafstraum — ógn dauða og skelf-
ingar hvíldi í brjóstum allra við-
staddra.
Svo tók Vao til máls, rólega en
með rödd, sem lýsti niðurbældri
beiskju og ofsa.
„Þú — svikari!" Hún sneri sér
snarlega að lífverðinum, skirpti af
fyrirlitningu og hrópaði í reiði:
„Drepið kvenmanninn!“
En með hreyfingu, sem var svo
snögg, að ómögulegt var að hindra
hana, greip Bruce stúlkuna, skaut
henni aftur fyrir sig og hrópaði
tryllingslega: „Fyrst verður þú að
taka mig af lífi!“
Hann horfði í augu drottningar-
innar, og á þessari stundu lýsti
augnaráð beggja sömu eðlishvötinni,
sama frumstæða eðlinu. Og í sál
konunnar vaknaði eitthvað. Hún
fann að í augum hans brann sami
eldurinn og í hennar, að hann væri
reiðubúinn að fóma lífinu . fyrir
konuna sem hann elskaði, alveg
eins og hún, Vao drottning, gat
fómað öllu fyrir hann. Ofurlitla
stund gagntók hana sú hugsun, að
hún yrði að láta hann fara, því að
hann myndi aldrei verða hennar, þó
að hún léti drepa stúlkuna.
HEIMILISRITIÐ
23