Heimilisritið - 01.03.1943, Blaðsíða 36

Ekkert svar. Ekkert lífsmark.
„Það getur evki verið að hann sé
dáinn. Eg ýtti bara við honum. Nei,
þróttmiklir menn, eins og hann,
deyja ekki af svona falli.“
„Flýttu þér, flýttu þér í burtu“
hvíslaði rödd í brjósti hennar. En
hún hlýddi henni ekki.
Jolette kraup niður við hlið
líkamans og lagði hendina á hjarta
stað hans.
„Hvað er á seyði?“ heyrðist sagt
hvössum og valdmannlegum rómi.
Jolette leit upp og sá konu í ljósgrá-
um frakka standa í dyrunum.
Jolette kom ekki upp einu orði.
Þama stóð engin önnur en Irma
Rimaldi, kona Oswalds Downing.
Jolette flaug í hug, að ef Downing
væri dauður af hennar völdum, þá
myndu nú tvö vitni vera á móti
henni, Ito og kona Downings. Hver
gat sannað að hún hefði átt hendur
sínar að verja?
,Hver eruð þér?“ spurði Irma
Rimaldi, en þegar hún fekk ekkert
svar hélt hún áfram.
„Þér þorið ekki að segja frá því.
Það er heldur ekki undarlegt. Þér
eruð einar með manninum mínum
seint um kvöld. Hann er dauður. Eg
veit að hann er dauður. Það er auð-
séð á útliti hans. Og þér hafið myrt
hann!“
Orðin hittu Jolette eins og hníf-
stungur í hjartað.
Irma Rimaldi var orðlögð fyrir
það, hversu há hún var og fríð, en
æskufegurð hennar var þó farin að
dofna. Hún gekk nær og Jolette virt-
ist hún líkust grimmdarlegri tröll-
konu, þegar hún beygði sig niður,
greip um handlegg hennar og sagði:
„Standið upp og svarið mér. En
lygi er tilgangslaus. Segið þér mér
strax alla málavexti, annars kalla
ég á þjón minn og sendi eftir lög-
reglunni“.
Hótunni um lögregluna gerði Jol-
ette hrædda. Hún sá sig leidda í
fangelsi og ákærða — ef til vill
dæmda — fyrir morð. Og þótt hún
yrði ekki dæmd, þá yrði slíkt
hneyksli sem þetta til þess að hún
ætti sér ekki uppreisnar von það
sem eftir var ævinnar. Hún varð að
höfða til meðaumkunar þessarar
konu, þótt hún hefði ekki orð fyrir
nein brjóstgæði heldur hið gagn-
stæða.
„Á meðan þér voruð á ferðalagi fór
ég í atvinnuleit til Perfection-kvik-
myndafélagsins", sagði hún þur í
kverkunum. „Mér var vísað á dyr,
og þar sem ég sá mér allar bjafgir
bannaðar brast ég í grát. Maðurinn
yðar kom þá að mér og var mjög
vingjamlegur. Hann veiddi upp úr
mér áhyggjur mínar og kvaðst skyldi
reyna að hjálpa mér. Við drukkum
nokkrum sinnum kaffi saman og
svo fékk hann mig til þess að koma
hingað með sér í kvöld. Hann sagð-
ist eiga þetta hús!“
„Það var líkt honum“, skaut Inna
inn í. “Eg á það ein.“
„Við borðuðum kvöldverð", sagði
Jolette. „Hann lofaði að kynna mig
fyrir Vaugham og að ég skyldi fá
34
HBIMILISRITIÐ