Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 38

Líklega hafði Irma Rimaldi þegar
ákveðið hvað hún ætlaði að gera,
og það var ekki ósennilegt, að hún
hefði strax tekið ákvörðim um, hvað
gera skyldi, en einungis verið að
leita fyrir sér, hvar hún hefði Jo-
lette. Og nú var Jolette í þeirri
klípu sem hún ætlaði sér.
„Mér þykir þetta leiðinlegt yðar
vegna“, sagði hún vingjarnlega.
,,Eg hugsa að þér hafið sagt mér eins
og er, þótt ég trúi yfirleitt ekki fólki.
En þér verðið að muna það, að allt
er yður á móti.“
Jolette þagði. Hún vissi að Rim-
aldi hafði öll ráð hennar í hendi
sér.
„Mig langar alls ekki til þess að
gera yður nokkum miska,“ sagði
Irma. „Eg hef enga ástæðu til þess.
En þér verðið að skilja það, að ég
verð fyrst og fremst að hugsa um
sjálfa mig.“
„Já, auðvitað," sagði Jolette dauf
í dálkinn.
„Bíðið þér augnablik, á meðan ég
skrepp fram til að tala við Ito,“
sagði Irma upp úr þungum þönkum.
„Eg skal ekkert segja um þetta, ef
hann vill lofa því að segja söguna
þannig, að Oswald hafi komið hing-
að einn, og hafi fengið aðsvif og að
fallið hafi orsakað dauða hans.“
„Já, en ég þori ekki að vera
héma ein á meðan þér farið frá,“
sagði Jolette náföl. „Má ég ekki fara
í annað herbergi á meðan?“
„Nei, þér verðið að vera hér,“
sagði frúin. Jolette fannst þessi kona
hafa fengið enn miskunnarlausari
36
svip en nokkurntíma áður. „Þér
verðið að vera héma, eins og þér
skiljið, til þess að gæta líksins."
Jolette hlýddi skjálfandi. Þó
fannst henni eins að þessi fræga
skáldkona væri að kvelja hana af
ásettu ráði. Og þegar hún var orð-
in ein, fannst henni hin óhugnan-
lega starandi augu líksins stingast
eins og óafmáanlegt brennimark
innst í sál hennar.
Það leið heil eilífð, að því er Jo-
lette fannst, þangað til Irma kom
aftur.
„Ito ætlar að bjarga yður,“ sagði
hún. „Mín vegna vill hann gera allt,
sem hann getur, þó að honum komi
þetta auðvitað annars ekkert við. En
hann gerir allt fyrir mig.“
Jolette fannst það dálítið einkenni-
legt, hvað japanski þjónninn hafði
mikla hylli beggja húsbændanna.
Svo hélt Irma áfram: „Við höfum
ákveðið, að ég fari í bílnum. Til
allrar hamingju fyrir yður, er ég á
alveg nýjum bíl, sem ég keyri sjálf.
Eg get farið til vinkonu minnar í
Pasadena og verið hjá henni í nótt,
Henni finnst það ekkert einkenni-
legt, af því að ég segi henni að ég
verði alveg önnum kafin næstu mán-
uði, en hafi notað tækifærið til þess
að hitta hana, áður en ég færi að
vinna. Ito hringir svo einhverntíma
í nótt til læknis í Los Angeles og
fær hjá honum læknisvottorð um
eðlilegan dauðdaga. Þér farið af stað
um leið og ég er farin.“
Framh. í næsta hefti.
HEIMILISRITIÐ