Heimilisritið - 01.03.1943, Side 49

Eg vissi, að í hans augum var
þetta einungis bróðurlegur koss. En
mér fannst kossinn vera eins og
sterkt áfengi. Eg fekk suðu fyrir
eyrun og blóðið þaut um æðar mér
Eg varð ölóð af nærveru Joels. Vor-
ið og æskan tóku völdin.
En ég áttaði mig brátt og við
gengum út. Joel hafði rétt að mæla.
Auðvitað hefði Karla ekki viljað að
við værum hrygg. Hún hefði jafn-
vel einmitt viljað að við Joel gæt-
um hlegið og skemmt okkur saman.
Næsta hálfa mánuðinn, sáumst
við Joel á hverju kvöldi. Eg furð-
aði mig á því, hvernig eg hafði get-
að lifað áður, án hans. Og ég forð-
aðist að hugsa til þeirrar stundar,
er hann færi aftur. Þá lokaði ég aug-
unum og hugsaði um líðandi stund.
Einu sinni tók Joel eftir þessu. Við
vorum í stórum fjallaskála meðal
fjölda fólks. Við dönsuðum í fjalla-
blænum og danstónamir sveipuðu
heillandi töfrahjúpi umhverfis okk-
ur. Mér varð hugsað til báranna,
sem brotnuðu tunglskinshvítar á
gullinni sjávarströnd, er sætur ilm-
ur næturfjólunnar, blandinn angan
annarra blóma, barst með kvöldkul-
inu af stað til hafsins.
— Hér er dásamlegt, sagði Joel.
Mér verður ósjálfrátt hugsað heim.
Þú yrðir hrifnn af Suðurríkjunum,
Susy. Þegar ég kem þang'að aft-
ur —
Eg þoldi ekki að heyra hann minn-
ast á heimförina.
— Joel, sagði ég óeðlilega hátt. Þú
ferð aftur — bráðum?
— Eg verð að fara næsta sunnu-
dagskvöld, svaraði hann dapur í
bragði.
IV yiÉR fannst allt snúast fyrir aug-
um mér. Annað kvöld yrði síð-
asta kvöldið, sem við gátum verið
saman. Joel, hefur víst fundist ég
vera eitthvað einkennileg. Hann leit
framan í mig og ég gat ekki varnað
nýjum og nýjum táraperlum að
hrynja frá hálfluktum augunum
niður vangana. Hann leiddi mig
strax út á svalirnar.
— Susy, sagði hann hissa.
Eg reyndi að brosa og sagði:
— Mér hafði ekki dottið í hug að
þessi ánægjulega dvöl þín væri á
enda. Eg þorði ekki að..........
Eg var svo örvingluð og utan við
mig, að ég vissi ekki hvað ég var
eiginlega að fara, og sagði:
— Eg þorði ekki að hugsa um það.
Joel lagði handlegginn utan um
mig. Eg hallaði höfðinu að öxl hon-
um og starði út í náttmyrkrið. Eg
sá stjörnumar í táramóðu og fékk
grátekka.
Joel tók undir hökuna á mér og
hvíslaði:
— Susy! Heldurðu að þú munir
sakna mín svona mikið, vina mín?
AÐ var engin þörf á lygi. Á milli
okkar voru engar hindranir.
— Já, Joel. En ég ætlaði ekki að
HEIMILISRITIÐ
47