Heimilisritið - 01.03.1943, Page 56

Það getur þó vel verið. Þegar maður
er svona á sig kominn, tekur maður
ekki eftir neinu og man því síður
nokkuð.
En hver er þetta? — Það er senni-
lega ekki hún litla fallega Olympe
Blanc-Minot — henni hefur aldrei
litist á mig. Nú, svo er það hún álit-
lega Colestine de Mirandole. Varla
getur það verið hún. Svínið hann
Fraucaster er svo hræddur um hana,
að hann hefur ekki augun af henni.
En það er kannski hún Blanche
Saint-Cherubin. Jahá. Hún sat við
hliðina á mér þegar við ókum hing-
að. Og nú man ég. Hún bað um
skrifföng á Kafé Riche! Það var
vafalaust engin önnur en hún. Ja,
hver skollinn! Blanche! En það var
Clodomir, sem tók hana með á hóf-
ir í gærkvöld. Clodomir, bezti vinur
minn — og konunnar minnar! Það
var náttúrlega ekki alveg eftir spila-
reglunum að taka vinkonu Clodo-
mirs. En hvað um það. Hann hafði
skilið hann hér eftir sofandi, óþokk-
inn. Eg væri þorskur, ef ég tvínón-
aði. Blanche er dásamleg. Augu
hennar eru dökkblá eins og fjólur
frá Parma, hárið myndar tinnu-
dökka kniplinga yfir ennið, nefið
er eins og á fegurðardrottningu og
rauðar bogadregnar varimar fela
mátulega oft fegurstu tennur í heim-
inum. Og mittið!...... Blanche er
töfrandi og Clodomir eróþokki. Kon-
an mín býst hvort sem er ekki við
mér fyrr en í kvöld. Hún heldur að
ég sé enn í Tourcoing. Það er bezt
að ég fari og mæti hinni fölsku frú
Bertrand. Já, ég skal fara á bak við
Clodomir svo að um muni.
Og hann hringdi aftur á þjóninn.
— Jacques, látið þér mig fá morg-
unverð og útvegið þér mér bíl klukk-
an fjórðung fyrir tvö.
X MÍNÚTUNNI tvö stanzaði bíl-
stjórinn fyrir framan laglegt
íbúðarhús. Barón des Engrunelles
leið nú betur. Hann hafði nært sig
á nokkrum ostrum og ávöxtum.
Hann steig út úr bilnum og spurðist
fyrir hjá dyraverðinum, eins og fyr-
ir hann hafði verið lagt. í fyrstu var
dyravörðurinn tortrygginn og af-
undinn, en þegar hann fékk nýjan
louisdor, vísaði hann baróninum upp
á loft og benti honum á dyrnar. sem
hann átti að berja á.
Baróninn fann hið unga hjarta
sitt slá ótt í barmi sér, þegar dyrnar
opnuðust. Inni var hálfrökkur, því
að gluggatjöld voru fyrir gluggum.
Ung kona sat á breiðum legubekk
og var að lagfæra sokkana. Þegar
hún leit upp náfölnaði baróninn og
missti stafinn.
Konan mín!
Frúin spratt á fætur og það varð
vandræðaleg þögn.
En baróninn áttaði sig fljótlega.
Af þeirri skarpskyggni, sem er
hverjum karlmanni í blóð borin, sá
hann, að konan hans vissi allt. Hann
ákvað því að afvopna hana áður en
sóknin yrði hafin.
— Margurite, fyrirgefðu mér,
sagði hann í bænarrómi.
Hún horfði á hann með uppglennt-
54
HEIMILISRITIÐ