Heimilisritið - 01.07.1946, Blaðsíða 5

Karl ísfeld.
— Merkilegt, að þessi vinstúlka
.þín skuli endilega þurfa að láta sér
leiðast og vilja drekka vín í kvöld.
Auk þess er ég alls ekki viss um,
að það borgaði sig að heimsækja
hana, þó að ég mætti vera að því.
— Jú, þú yrðir áreiðanlega ekki
svikinn á því. Af þessum ástæðum
er hún ein í húsinu núna, hefur
píanó, spilar ágætlega og getur
meira að segja sungið ofurlítið. Við
verðum bara þrjú. Henni leiðist,
við skulum skemmta henni.
— Ég er búinn að segja nei,
sagði ég og lét ekki þoka mér.
— Þú hlýtur að eiga eitthvað
nieira en litið annríkt, sagði hún,
fyrst þú fúlsar við selskap og víni.
— Ég er að bíða eftir sjálfs-
morðingja. sagði ég af því yfir-
læti, sem greinir kvikan frá ná.
— Já, þetta gera fleiri, sagði
■hún og virtist snöggvast verða
..nnars hugar. — Jæja, fyrirgefðu
þetta kvabb. Ég get kannski fund-
ið einhvern annan, sem er ekki
eins önnum kafinn og þú. Vertu
sæll.
— Nei, heyrðu, bíddu, stanzaðu,
fjandans asi er á þér! Heldurðu,
að ég láti Pétur eða Pál drekka þau
vín, sem ég get svo vel drukkið
sjálfur. Við skulum fara strax!
Hvaða vit er að láta manneskjuna
bíða svona von úr viti, úr því
henni leiðist?
Við gengum upp í bæinn, og ég
skrapp snöggvast bakdyramegin
inn í hús, sem ég hafði komið í
áður, og þegar ég kom út aftur,
gat ég ekki hneppt að mér frakk-
tinum.
Hún réði ferðinni, og eftir ofur-
litla stund komum við að nýreistu
steinhúsi og gengum upp á aðra
hæð. Þar tók á móti okkur há-
vaxin, ljóshærð stúlka og vísaði
okkur inn í stofu. Þegar við heils-
uðumst, nefndi hún nafnið sitt, en
ég heyrði ekki nafnið og innti hana
ekki eftir því frekar. Mig varðaði
ekkert um, hvað hún hét. Þetta
var áreiðanlega stúlkan, sem leidd-
ist, og ég var kominn með vínið
handa henni og átti víst að reyna
að vera skemmtilegur þessa kvöld-
stund. En ég var ekki í neinu
skemmtiskapi. Mig langaði miklu
meira til að vera viðstaddur, þeg-
ar sjálfsmorðinginn kæmi.
Stúlkan, sem leiddist, kom með
HEIMILISRITIÐ
S