Heimilisritið - 01.07.1946, Qupperneq 19

boðið mér út að borða og að ég
hefði þegið boð hans.
Þannig var upphafið. Á þann
hátt losaði ég mig við hversdags-
leika heimilislífsins og lenti út í
þær ógöngur, er að lokum fylltu
mig angist og örvæntingu.
Ég veit ekki hvernig ég á að
gera öðrum þetta skiljanlegt, því
að ég skil mig ekki einu sinni sjálf.
Við Eiríkur höfðum verið sam-
rýmd frá því á unga aldri. Ég
hafði aldrei sagt styggðaryrði við
hann og aldrei reynt að gera hann
afbrýðisaman. Eiríkur hafði á-
vallt borið sama traust til mín sem
ég til hans og alltaf verið rólegur
og jafnlyndur. Weimar vár svo
gjörólíkur honum.
„Ég hef elskað yður frá því ég sá
yður fyrst“, sagði hann. En ég
veit, að ég roðnaði og fékk hjart-
slátt. Að vissu leyti gladdi það
mig, sem hann sagði:
„Ég er gift“, sagði ég og dró að
mér höndina. Weimar hafði teygt
sig fram á borðið og þrýst hönd
mína. „Ég elska manninn minn og
börnin mín. Þér getið ekki ímynd-
að yður, hvað ég er staðföst og
gamaldags eiginkona“.
Ég sá að það kom raunasvip-
ur á andlit hans, þegar ég sagði
þetta. Hann sárbændi mig um að
mega hringja til mín öðru hverju;
sagðist vera hamingjusamur, ef
hann mætti vera hjá mér og horfa
á mig.
Ég lofaði því engu, og við skild-
um, án þess að mæla okkur mót.
Ég sýndi manninum mínum meiri
ást og umhyggju en fyrr, en samt
vissi ég að við Weimar áttum eftir
að hittast aftur. Hvers vegna? Var
það einungis vegna þess, að ég
gekkst upp við tilbeiðslu þessa ó-
kunna manns á mér? Sennilega.
Ég hafði heldur aldrei notið lífs-
ins, hugsaði ég með mér. Það voru
nokkur sannindi í því, sem Júlía
hafði sagt um mig.
Við Weimar vorum oft saman
eftir þetta, á meðan Eiríkur vann
á skrifstofunni. Við ókum langt út
í skógana í bílnum hans. Eitt
sinn síðla dags stöðvaði hann bíl-
inn á rökkvaðri skógargötu, tók
mig í faðm sér og kyssti mig æst-
ur og ástríðufullur. Ég reif mig
iausa og færði mig svo langt frá
honum í sætinu sem mér var unt
og fór að gráta. Ég varð allt í
einu hrædd. .. En Weimar ók af
stað í skyndingu og nam ekki stað-
ar fyrr en við komum að vegamót-
unum, þar sem gata beygir af aðal-
brautinni heim að húsinu mínu og
fleiri húsum. Lengra ók hann aldrei
með mig, enda stutt fyrir mig að
ganga þaðan. Ég þaut út úr bíln-
um og hljóp heim, án þess að líta
um öxl. Við höfðum ekki mælt orð
af vörum frá því hann kyssti mig.
EFTIR hádegi naista dag vissi
ég ekki fyrri til en Weimar stóð
HEIMILISRITIÐ
17