Heimilisritið - 01.07.1946, Qupperneq 22

í langa ökuför. Júlía sagðist vera
að hugsa um að kaupa hús utan.
við bæinn, þar sem hún tiltók.
Hún ætlaði að biðja manninn
minn um að ganga frá kaupsamn-
ingnum og þess vegna var ekki
nema eðlilegt, að þau færu að
skoða eignina.
Þriðja kvöldið bauð Júlía bæði
mér og Eiríki með sér að borða
í bezta veitingahúsi borgarinnar.
Þar var einnig dansað. En það
var ekki ég sem dansaði, heldur
Júlía og maðurinn minn.
Ég hugsa að þau hafi dansað
minnst tíu dansa saman, áður en
Eiríki datt í hug að spyrja, hvort
mig langaði til að dansa. Ég svar-
aði því neitandi. Hvað annað? Ég
var heitvond út í þau bæði. Ég
var afbrýðisöm. Ég gat kreppt
hnefana af reiði, þegar ég leit til
þeirra og heyrði þau tala saman.
Þau voru þegar farin að þúast.
Og heima var ég eins og eitthvert
aðskotadýr í nærveru þeirra.
„GETURÐU ekki skilið, að það
er þín vegna, að ég geri þetta“,
sagði Júlía við mig fjórða kvöldið,
en þá hafði hún tekið eftir þykkj-
unni í mér. „Hugsaðu þér, ef mað-
urinn þinn kemst að samdrætti
ykkar Weimars, þá veiztu hvernig
hann myndi taka því. Ég er að
reyna að láta hann bíta á hjá
mér, til þess að hjálpa þér. Ef
hann leitar á agnið ... og ég er
20
9
ekki frá því að svo fari —“ Júlía
brosti dularfullu brosi, sem mér
geðjaðist ekki að, „já, þá getur
hann ekki svo glatt gert sig breið-
an við þig ... Þú getur ekki á-
sakað mig fyrir neitt. Þú ættir
miklu fremur að vera mér þakk-
lát fyrir að bjarga heimilinu
þínu ...“
Ég réði ekki lengur við tilfinn-
ingar mínar og brast í grát. Ég
settist á stól í eldhúsinu og grét
ofsalega og fávíslega. Júlía gerði
enga tilraun til að hugga mig, því
að Eiríkur 'kom fram og spurði,
hvað væri að.
„Ég hugsa að Lísa sé ofþreytt
á taugunum", sagði Júlía. „Hún
er ofmikið ein, Eiríkur. Gætum við
ekki séð um að hún kæmist í rúm-
ið?“
Ég mátti ekki mæla. Mig lang-
aði til að slá Júlíu beint framan í
hið fagra, málaða andlit hennar,
og ég fékk enn meiri löngun til
þess, þegar ég sá glóðina sem lifn-
aði í augum, Eiríks þegar hann
horfði á hana. En ég gat það ekki.
Ég hafði ekki þrótt til þess —
og auk þess átti ég sjálf alla sökina.
Ég stóð upp og gekk inn í svefn-
herbergi. En ég gat ekki sofnað.
Ég bylti mér andvaka fram og aft-
ur í rúminu. Allskonar hugsýnir á-
sóttu mig. Hér lá ég ein og yfir-
gefin, en Júlía og Eiríkur voru
saman.
Ég spratt upp úr rúminu og
HEIMILISRITIÐ
/