Heimilisritið - 01.07.1946, Síða 23

smeygði mér í slopp. Ég varð að
sjá, hvar þau væru.
Þau voru ekki í stofunui. Ég
gekk um alla íbúðina. Ég kallaði
ekki á þau, því að ég kom ekki
upp nokfcru hljóði. — Nú hefur
Eiríkur gert það, sem ég vogaði
ekki að gera, hugsaði ég kjö'krandi.
Hann hefur farið með Júlíu. Hann
er farinn frá mér og bömunum ...
Hann veit ekki sjálfur, að hann
hefur rétt til þess ... En ef hann
er hér, þá skal ég segja honum
sannleikann. Þau eru kanski bara
úti í garðinum. Nú kalla ég á
hann, og ef hann kemur, þá ætla
ég að segja honum allt.
„Eiríkur! ... Eiríkur, hvar
ertu?“ Ég æpti þetta með skerandi
angistarrödd út í garðinn.
„Hvað í almáttugs'bænum er
um að vera, Lísa?“ heyrði ég hann
segja óttasleginn. Ég heyrði hratt
fótatak úti í garðinum. Svo féll ég
í ómegin ...
UM NÓTTINA skýrði ég Eiríki
hreinskilnislega frá öllu eins og
það var. Ég hafði búist við, að
hann yrði æfur og myndi dæma
mig niður fyrir allar hellur. En
þegar fólki verður mikið um, lætur
það tilfinningar sínar í Ijós á svo
marga ólíka vegu. Hann hafði
heyrt allt, sem ég sagði, en hann
þagði. Hann hristi bara höfuðið.
Morguninn eftir var Júlía öll á
burtu. Ég spurði ekkert um hana.
Ég vissi það eitt, að hún var far-
in, án þess að Eiríkur þyrfti að
segja mér það. Hann talaði alls
ekki við mig.
Ég var í fyrstu örværitingarfull
yfir þögn hans, en þegar hver dag-
ur leið eftir annan, án þess að
ég heyrði neitt frá Weimari, fór
ég að líta á málið frá annarri hlið.
Sjálfur hafði Eiríkur verið síðla
fcvölds úti í garði með Júlíu. Ég
þekkti Júlíu. Ég var viss um að
hann hefði tekið hana í faðm sér.
Hvemig dirfðist hann svo að vera
með yfirlæti gagnvart mér og tala
ekki við mig? Ég hafði sýnt hon-
um fulla hreinskilni. .
Ég var laus við Weimar, Júlía
var farin og bæði vorum við Eirík-
ur breyzk. Ætlaði hann svo að fara
að misnota játningu mína til þess
að upphefja sig yfir mig?
Svo fékk ég bréf frá Júlíu. „Mér
misheppnaðist áætlunin“, skrifaði
hún. „Ég reyndi að ná manninum
þínum frá þér, en lífsskoðun þín
var þrátt fyrir allt yfirsterkari,
þegar til úrslitanna dró. Ég sagði
einu sinni að þú værir huglaus. Þú
varst huglaus, þegar ég sagði það,
og ég veit ekki hvaðan þú fékkst
allt í einu hugrekkið. Þú sagðir
honum allt eins og var. Þú hefur
unnið. Ég skal segja þér sannleik-
ann: Maðurinn þinn rak mig út
af heimili ykkar“.
Um kvöldið var það ég, sem rauf
þögnina milli okkar Eiríks.
HEIMILISRITIÐ
21