Heimilisritið - 01.07.1946, Qupperneq 49

um að ganga við hjá sér um leið
og ég færi“.
„En þér segið, að það hafi verið
dimmt hérna inni. Hvernig vissuð
þér, að hann myndi vera hér?“
„Ég vissi það ekki. Ég taldi víst
að hann hefði farið héðan“.
„En var hann ekki fótlama?
Myndi hann ekki hafa verið varn-
arlaus gegn morðingja, sem hefði
jafnvel verið miklu kraftaminni
en hann?“
„Nei. Hann gat gengið, að því er
læknirinn sagði“.
„Nú, jæja. Þér komuð inn í
dimmt herbergið. Hvað gerðuð
þér svo?“
„Ég er margbúin að segja ykkur
það“.
„Segið okkur það aftur“.
„Jæja, ég — ég heyrði eitthvert
þrusk og hélt fyrst að það væri
hundurinn —“
„Hvaða hundur?“
„Hundurinn minn. Bunty. Lítill,
skozkur rottuhundur“.
„Hvar er hann?“
Þrír lögregluþjónar stóðu þarna
og störðu fram fyrir sig. Andlit
þeirra voru eins og grímur í hinu
bjarta ljósi, aðeins augun báru
vott um lí'f. Davies yfirlögreglu-
þjónn skók til höfðinu. Jakob Wait
hallaði sér aftur á bak í djúpum
stól með hendur í vösum og starði
á Marciu fram úr þessari umgjörð
af andlitum.
„Hvar er hann?“
„Hann er hjá Copley. Ég gaf
Verity Copley hann“.
„Því hélduð þér að hann væri
inn í bókastofunni, fyrst þér viss-
uð að hann átti að vera í öðru
húsi?“
„Mér datt það bara í hug, þeg-
ar ég heyrði þruskið á gólfinu. Það
minnti mig á hund, áður en ég
mundi, að það gat ekki verið
Bunty“.
„Þér gáfuð vinum yðar i Cop-
leyshúsinu hundinn.Hvers vegna?“
Hvers vegna .. ? „Af því að
Verity langaði til að eiga hann“.
„Hvenær gáfuð þér hann?“
Enn einu sinni var komið að
átjánda marz.
„Fyrir fáeinum vikum?“
„Hvaða mánaðardag?“ spurði
rannsóknarfulltrúinn, og henni
fannst hinn þröngi hringur af and-
litum verða eins og kastljós er
beindust í augu hennar og blind-
uðu hana.
„Það — það var líka daginn,
sem n^aðurinn minn lenti í bilslys-
inu“.
„Atjánda marz?“
„Ég held það“.
Áfram var haldið að spyrja
hana í þaula, aftur og aftur um
sömu atvikin. Hvar hún hefði stað-
ið þegar hún kveikti á lampanum.
„Hvaða lampa?“ „Þessum þarna“.
— „Hvað gerðuð þér svo?“ —
Hvernig hún hefði fyrst séð Ivan
þarna á gólfinu með hnífinn í
HEIMILISRITIÐ
47