Heimilisritið - 01.05.1948, Blaðsíða 7

ið samþykkt sitt í ljós með því
að lmeigja höfuðið. Skeranch
livellur kvað við, — og fjórir
menn hnigu niður. Þeir féllu
ekki allir í einu, heklur einn og
einn, með næstum því afkára-
legum tilburðum, rétt eins og
leikbrúður í barnaleikhúsi. For-
inginn gekk að þeim og hleypti
tveim skotum úr marghleypu
sinni á einn þeirra, sem var lif-
andi. Vinur okkar lauk við síg-
arettuna og kastaði frá sér
stubbnum. Við Idiðið örlaði á
einhverri hreyfingu. Inn í garð-
inn gekk kvenmaður hröðum
skrefum. Hun nam skyndilega
staðar með hendur á hjartastað,
rak upp angist'aróp og hljóp síð-
an fram með útréttan arminn.
„Caramba", sagði liershöfð-
inginn.
Iíún var svartklædd og hafði
skýlu yfir höfðinu.
Andlitið var náhvítt.
Hún var tæpíega af unglings-
aldri, granm axin, með smágerða
og reglulega andlitsdrætti og
ofsafengin augu. En þau voru
örvílnuð af angist. Hún bar méð
sér mikinn yndisþokka þar sem
hún hljóp fram, með munninn
lítið eitt opinn. Orvæntingar-
svipurinn á andliti hennar verk-
aði svo geðuglega, að kaldrifj-
aðir hermennirnir vörpuðu mæð-
inni af undrun.
Uppreisnarmaðuriim gekk
hedíiusbitið
eitt eða tvö skref í áttina til
hennar. Hún kastaði sér í fang
hans og þrýsti vörum sínum að
\örum hans og æpti í ákafri
geðshræringu.
„Alma de mi corazoiC, —■
sólin í hjarta mínu.
En á sama augnabliki dró
hann liníf undan tötralegri
skyrtu sinni, — ég hef ekki ]iug-
mynd um, hvernig honum tókst
að komast yfir hann, — og brá
honum á háls henni.
Blóðið spýttist út úr sundur-
skornum æðunum — og litaði
skvrtu hans. Síðan þrýsti hann
henni að sér og kyssti hana enn
einu sinni.
Þetta bar svo brátt að, að
sumir vissu ekki, hvað hafði
skeð, en aðrir ráku upp skelf-
ingaróp, þutu til og tóku hann
höndum. Þeir losuðu stúlkuna
frá honum, og hún hefði faliið
niður, hefði aðstoðarmaður her-
höfðingjans ekki tekið við henni.
Hún var meðvituhdarlaus. Þeir
lögðu hana á jörðina og stóðu
umhverfis liana, skelfdir á svip.
Uppreisnarmaðurinn vissi, hvar
hann haf'ði skorið með hnífnunx
og það myndi vera ógjörningur
að stöðva blóðstrauminn. Að-
stoðarmaður hershöfðingjans,
sem hafði legið á hnjánum við
lilið stúlkunnar, reis á fætur.
„Hún er dáin“, hvislaði hann.
&