Heimilisritið - 01.05.1948, Qupperneq 41

í sífelki, þá nnintlí útkom<in\vkki
• verða ósvipu-ð þetóu. Í2n aimars
er þetta saint. . .“
Orðin köfnuðn á vörum Iveil-
ers, augun stóðu á-stilkum og
- hakan seig niður á bringu. Sex
til átta fetum út af keisnum,
bakborðsinegin, kom mikið' .og
ferlegt andlit út úr þokukófinu
og sveif- þar í lausu lofti eins og
futlt tungi. Þetta var ekki
nlannsandlit, og :því síður ásjóna
nokkurrar lifandi skepnu. Það
var engu líkt, sem sézt hefur á
jörðu hér, fyrr eða síðar. Ginið
á því var opið, og sást þar móta
fyrir ofurlitlum tungubleðii, sem
var í 'álíka ósamræmi við stærð
fyrirbrigðisins eins og tungan í
fílnum. Umhverfis bjúgdregin
inunnvikin lágu stríðar lirukk-
ur eða fellingar í skyrlivitum
bjórnum. Ljós fálmhára-liýjung-
ur stóð niður af hökunni, svi]i-
aðast gisnum skeggtjásum. (jin-
ið var algjörlega tannlaust. En
það hryllilegasta við alla ásjón-
una voru þó augun. Þvílíkur
viðbjóður! Þau voru hvít,
greinilega kolblind, og sjálfar
augnatóttirnar voru snjóhvítar
eins og \-eðrað bein. En þrátt
fyrir öll þessi örmerki dauðans
var andlitið þó engu síður Ijós-
lifandi, þrungið hræðslu og
hamstola bræði, enda þótt það
væri allt í hrukkum, eins og
ljónshaus í asýjrískri lágmynd.
Lengsía. fáhnhárið snerti borð-
stokkinn, en þá hvarf andlitið
jafn skjótt og það birtist, eins og
hrökkáll, sem hverfur í fylgsni
sitt. Eg man það næst, að ég
ávarpaði stónnastrið þessum
orðum, ákaflega hátíðlegur í
bragði: „Mér finnst sundmaginn
hefði átt að ganga fram í munn-
inn“.
Keller færði sig nær mér,
öskugrár í andliti. Hann stakk
hendinni í vasann eftir vindli,
beit af honum endann, missti
hann út úr sér, stakk upp í sig
þumalfingrinum og muldraði:
„Gef mér eldspýdu — eldspýtu!
Góði gef mér eldspýtu undir
eins“. Blóð vætlaði úr fingrinum,
sem liann japlaði á.
Eg skildi liann mætavel og
gat fundið til með honum, þó að
þetta háttalag lians væri dálítið
hlægilegt. „Farið þér varlega, og
bitið þér ekkivf yður fingurinn",
sagði ég, — og Keller brosti,
annars hugar, og laut eftir vindl-
inum. Zuyland, sem lá fram á
lunninguna bakborðsmegin,
virtist vera sá eini, ér hélt. fu 11 -
komnu jafnvægi. Reyndar lýsti
hann því síðar yfir, að honum
hefði liðið djöfullega.
„Við sáum það“, mælti hann
og snéri sér að okkur. ,,1‘að var
íullgreinilegt, óvéfengjanlegt".
„Hvað sáum við?“ spurði
Iveller, og jóðlaði á vindlinum,
HEIMILISRITIÐ
39