Heimilisritið - 01.05.1948, Qupperneq 51

J. GUREVITCH:
Lífið er ekki ómaksins verf
Sérkennilegt sögukorn
BRÚIN var auð og mannlans.
Götuljósin vörpuðu daufri glætu
vfir gfceinhandriðið. Chtumov var
komin út á. miðja brúna, þcgar
iiann tók cftir frakka, sem bréf-
miða hafði verið nælt í. „Drekkt
sér!“ Hugsunin kom þegar upp í
höfði Chtumovs og honum rann
kalt vatn milli skinns og hörunds.
Ilann lás miðann:
...Lijið cr ekki ómákeins vcrt!
Mennimir c-ru kvikindi, sem hiigsa
ckki nern-a um sjálfa sig. IIví skyldi
maður vera að þjást og líða?
Egorov'.
Chtiímov andvai'paði.
..Hann hefur vitað hvað liann
söng, þessi! I>etta er hárétt hjá
honum. Lífið er ekki jiess virði að
]jví sé lifað! Abramov, til daynis,
lifir ehis og greifi, cn ég verð að
jiola hungur, kulda og hverskonar
auðmýkingu. Lífið cr ekki ómaks-
ms vert!
Sukhotin fór úr frakkanum og^
jakkanum og tók af sér hattinn,
frakkanum, skrifaði nafn sitt und-
HEIMILISRITIÐ
ir nafn Egorovs á miðanum og
steypti sér yfir handriðið niður í
fljótið.
ÖLDLRNAR höfðu varla lokizt
saman yfir höfði Chtumovs, þegar
Sukhotin gekk yfir brúna. Hann
tók þegar eftir frökkunum tveini
og miðanum.
„Drekkt sér!“ var liiö fyrsta sem
Sukhotin dalt í hug og honum
rann kalt vatn milli skinns og hör-
unds. Hann las miðann og and-
varpaði:
„Já, þetta er hárétt hjá þeim!
Letta er hundalíf! Maður stend-
ur við búðarborðið allan guðslang-
ann daginn, en húsbóndinn hirðir
ágóðann. Er }>etta nokkuð líf?
Með snöggu og einbeittu við-
bragði snaraðist Chtumov úr
bætti nafni sínu á miðann og
fleygði sér í ána.
Eta, drekka, sofa og raæla léreft!
Nei, þeir hafa drekkt sér og j>að
geri ég líka!“
Nokkrum mínútum síðar átti
49
/