Heimilisritið - 01.05.1948, Blaðsíða 49

SAGA HERMANNSIIfS
Gömul austurlenzk sögusögn
T ÖÐRÍ 'M mánuði ársins 1738
bar svo við, að hermaður varð
sleginn eldingu til bana. Þar eð
hann hafði verið liinn frómasti
maður undruðust allir að hann
Kaupmaðurinn birtist á göt-
unni.
„Þeir, sem eiga skrásett börn,
eiga að koma til borgarinnar á
laugardaginn“.
Allir litu ósjálfrátt á smiðs-
konuna.
„Hvað á þá að ske?“
„Þeir fá styrk, fénað og
sko . . .“
Um stund ríkti alger þögn.
Að lokum spýtti einn úr hópn-
uin gremjulega út úr sér og
.sagði:
„Uss, þetta líf er bölvað, mað-
ur veit aldrei hvað til stendur!“
Fólkið hópaðist urn konu
smiðsins og horfði á hana öfund-
araugum: hún var eina inann-
eskjan í þorpinu, sem hafði ekki
farið rangt að.
E N D I R
HEI MILISÉl ITÍÐ
skyldi hafa orðið fyrir refsing'u
guðanna. En gamall hermaður,
af sama ætttlokki og hinn dauði;
stóð upp og sagði eftii'farandi
sögu:
„Það skal viðurkennt að mað-
urinn lifði vammlausu lífi og
naut góðs álits-í meir en tuttugu
ár. En einu sinni diýgði hann
synd, sein enginn vissi um nema
ég, því ég var bezti vinur hans.
Fyrir tuttugu árum fór hers-
höfðingi okkar á veiðar við ræt-
ur Chao-fai fjallanna, og við
reistum tjöld okkar rétt við þjóð-
veginn. Skömmu' fyrir ibkk-
ur gekk nunna framhjá. Vinur
minn greip til hennar og reyndi
að draga hana inn í tjaldið i því
skyni að nauðga henni. Ivonan
streittist á móti sem bezt hún
kunni og tókst loks að flýja —
en buxnalaus var hún, þær voru
í höndum vinar míns.
Hann hljóp á eftir helini, en
nunnan leitaði athvarfs í nálæg-
um bóndabæ, og vinur miim
sneri vonsvikinn til tjaldbúð-
anna. I bænum hitti nunnan fyr-
47