Heimilisritið - 01.05.1948, Blaðsíða 43

an upp stinnan liálsinn, og höf- crg lágstreymi undan álands-
uðuð vissi gapandi móli himni.
I>á lieyrðist Keller tauta fyrir
inunni sér, eins og í hlut ætti
manneskjá, sém orðið liefði fyrir
umferðarslys’i: „Við skulum ekki
kæfa hana — í guðs bænum,
hjálpum henni til að anda!“ Og
’svo liófst helstríðið, Hinn jötun-
efldi líkami velti sér, hentist
siit á hvað, nötraði og kipptist
tii í krampateygjum, — og litla
íleytan okkar valt eins og skel
og kastaðist fram og aftur fyrir
sjóganginum frá hamförum
skéþnunnar. Iiver alda, sem reið
á skipið skolaði slími og leðju
inn á dekkið. Himinninn var
heiður og blár, óg það var blæja-
logn. Allir skipverjarnir, allir,
sem á skipinu voru, horfðu á
þessar hamfarir, losnir undrun,
undirl§gðir _ af vorkunnsemi.
Skepnan var svo örbjarga og
umkomulaus í þjáningum sínum,
en malcinn vitjaði hennar þó
á dauðasturidiími. Augu manns
áttu aldrei að fá að sjá þetta.
I' ð ■ 'v bæði óeðlilegt og ó-
reð.-.k'gt, að þetta skyldi koma
fyrir í fjölfömu hafi, á stað,
sem var sjáanlegur á sjálfu
■ ;';'k*)r!:r.i. Limlest og dauð-
A'ona hafði Iiún flæmst frá
dvalarstað sínum á mararbotni,
þar sem hún hefði annars getað
lifað til dómsdags. Við horfðum
á lífsorkn hennar fjara út eins
vindi. Kvendýrið lá nokkurn
S]>öl frá liinum helsærða ástvini
sínum, vaggaði sér' í vatninu,
barmaði sér og vældi í sífellu.
Moskus-þefinn lagði að skipinu,
og hann barkaði í hálsinn, svo
okkur sló fyrir brjóst.
Loks var helstríð þessa dýra á
enda kljáð. I>ví L\uk með áköí'-
um hríðum í blóðugu öldulöðr-
inu. Hálsinn missti jjaðurmagnið
og féll útaf eins og trjábolur, sem
hefui' verið höggvinn viö rótina,
skepnan valt á hliðina — en um
leið sáum við í hvítan kviðinn,
og ótrúlega stóran afturhreyfa
eða loppu. Svo sölck ferlíkið fyr-
ir fullt og allt, og liafið freyddi
v ið niðurfallið meðan kvendýrið
synti þav fram og aftur, hvern
hringinn eftir annan, _og víngs-
aði haiísnum til allra átta. Þó að
við gætum búist við, að hún
mundi veitazt að skipinu okkar,
þá hefði enginn megnað að fá
okkur til áð hefjast handa til
nokkurs hlutar á þessari stundu*
Við liéldum niðri í okkur
andanum, sem eimi maður, og
virtum liana fyrir okkur. Hún
hætti að leita, og við heyrðum
livernig öldurótið braut á henni.
Svo teygði hún liálsinn beint upp
í loftið, eins langt og hún inátti,
og horfði blindum augunum út
yfir einrænu hafsins, einmana og
yfh’gefin, — en rak svo upp von-
HEIMILISRITIÐ
41