Heimilisritið - 01.05.1948, Síða 30

sjúkri konu niinni með kossi,
■sem ég sagði að bróðir hennar
| hefði beðið mig um að flytja
j lienni.
. Um uóttina leið mér fremur
j illa. Draumar mínir voru ó-
greinilegir og allt, sem ég sá í
þeim, var í blárri móðu. Þegar
ég vaknaði var ég þungur í höfði.
Eg kyssti konuna og fór til vinn-
unnar. — Þegar ég kom útí bíl-
skúrinn liélt ég mig heyra þrusk
og mér sýndist einsog blárri
slæðu væri veifað inní bílnuin.
Eg' liirti eklcei't um þetta og ók
• útúr skúrnum.
— Jæja, sagði ég við sjálfan
mig. Nú ertu loksins frjáls, lags-
J maður, og getur slegið þér upp
einsog þu \ ii i. ohræddur. J. gær-
kvöldi dróstu goluna útúr mági
þínum, og kerlingin fer varla að
panta samtal við hann á miðils-
fundi. Já, kallinn, þú gétur nú
sitt af hverju ef þú revnir, jahá.
— Bom! Eg ók á símastaur, því
framrúðan varð skyndilega svo
dökkblá á litinn, að ég sá ekki
gióru útum hana. — Ég hef
aldrei ekið bíl sjálfur síðan. —
Dagarnir liðu og draumar
f mínir urðu sífellt óþægilegri. Það
fiættist ekkert um mág minn, og
f enginn varð hissa á því. Hann
f vai' þannig kynntur. En það var
þetta með mig, sem var farið að
verða ískyggilegt. Mig dreymdi
[ svo ehikennilega, já, svo fjarska
einkennilega, og þá oftast sömu
draumana aftur og aftur.
Mér fannst ég' vera staddur í
spunaverksmiðju, þar sem háir
ullarstaflar voru settir inní stóra
vél, sem þvoði, þurrkaði og
kembdi, litaði, spann og óf ull-
ina þannig, að útum hinn enda
hennar komu bláköflóttir treflar
í hundraðatali. Síðan dreymdi.
mig nákvæmlega hvernig ég
myrti mág minn, og loks sá ég
sjálfan mig dingla uppí Ijósa-
staur með bláköflóttan trefil um
hálsinn. Ég vaknaði venjulega
við það, að ég var að reyna að
hrópa á hjálp. ... Ég þorði varla
að leggjast til svefns á kvöldin.
Já, þannig var það orðið. —
Og á daginn kom það stundum
fyrir mig, að mér sýndust allir
hlutir verða biáköflóttir; — þessi
Jitur var sífellt fvrir augum mér.
DAGAHNIR liðu og e.ncan
virtist gruna hið minnsta. Eon-
an míu var orðin heil heilsu aft-
ur. Hún hafði áreiðanlega aldrei
búizt við að heyra neitt frá bróð*
ur sínum í bráð, og þá helzt ekki
nema hann hefði lent í einhverj-
um vandræðum.
Svo var það dag nokkurn, að
ég kom heim frá vinnunni. Veðr-
ið var slæmt; hvassviðri og gadd-
ur. — Ég var að fara úr frakkan-
um framrní anddyrinu, þegar
kouan mín kallaði í mig og sagði:
r
'
HEIMILISRITIÐ