Heimilisritið - 01.08.1948, Qupperneq 22

svo þér fáið þá tilfinningu, að
þér standið að baki öllum, sem
þér umgangist“.
Páll hæddist að þessari hug-
mynd, en með sálgreiningu kom
sannleikurinn smám saman í ljós.
Páll hafði í bernsku reynt að
feta í fótspor eldri bróður síns,
og nú, er hann var fullorðinn,
gat hann ekki losnað við' áhrifin.
„Minnimáttarkennd“, sagði
læknirinn við hann, „er einna
líkust því, þegar kjötbiti er
bundinn á endann á priki, sem
fest er við hálsband á hundi. Bit-
inn dinglar stöðugt fyrir framan
hann, en það er sama hve hart
hundgreyið hleypur, hann nær
honum aldrei“.
Oft nægir að komast að því,
hver það sé, sem maðurinn finn-
ur til vanmáttar gagnvart, til
þess að hann læknist. En í þessu
tilfelli ráðlagði læknirinn Páli að'
dvelja í tvær vikur með bróður
sínum.
MÁNUÐI síðar kom Páll aft-
ur. 011 framkoma hans hafði tek-
ið undraverðum stakkaskiptum.
Hann var beinni í baki, göngu-
lagið ákveðnara. Afsökunarsvip-
urinn var algerlega horfinn af
andliti hans.
„Það verkaði alveg eins og
læknirinn ályktaði“, sagði hann
við' mig, meðan hann beið eftir
síðasta viðtalinu. „Eg hafði allt-
af með sjálfum mér talið bróður
minn búa yfir ofurmannlegum
hæfileikum. Og það var ekki
honúm að kenna“.
„En þegar ég komst að því, að
þrátt fyrir að hann var frægur,
hefur hann áhyggjur út af skalla
og ístru, og mér varð ljóst, að
hann er aðeins mannlegur eftir
allt saman, þá var eins og —
já, það var eins og ég losnaði úr
álögum. Skiljið þér mig?“
Eg skil það mætavel. Eg átti
„stóra systur“, sem kunni að
leika á píanó, en ég ekki. Eg veit
hvað það er að leitast stöðugt
við og þrá að öðlast hæfileika og
leikni, sem maður getur ekki öðl-
ast — og ég þekki líka frelsið',
sem maður öðlast, þegar maður
loksins getur „sleppt“.
IMargir sjúklingar, sem koma
á lækningastofuna og líða af van-
máttarkennd, eru yngri bræður
og systur, eða þeir hafa litið
á eldri frændur eða nábúa sem
fyrirmyndir mannlegrar full-
komnunar.
Stundum stafar vanmáttar-
kennd af viðleitni velmeinandi,
en metnaðargjarnra foreldra.
María S. — einkabarn — var
taugaóstyrk, piparkerlingarleg,
ung stúlka um það bil hálf þrí-
tug, þegar læknir hennar ráðlagði
henni að leita til sálsýkisfræð'-
ings. Iíún var feimin og leitaði
athvarfs í „veikindum“. Við sál-
20
HEIMILISRITIÐ