Heimilisritið - 01.08.1948, Side 48

hóf hún máls og sneri sér að hon-
um með ákafa í svip, „munið
þér, að þegar ég kom heim eftir
hjúkrunarstörfin á vígstöðvun-
um, bað ég yður að útvega mér
upplýsingar um James nokkurn
Morrison höfuðsmann í fluglið'-
inu? Eg hjúkraði honum í
frönsku sjúkrahúsi í stríðinu“.
Það vottaði fyrir brosi á
kæruleysislegu andliti Sir Ric-
hards.
„Já, þegar þér minnist á það,
hlarion, held ég reyndar, að ég
muni eitthvað eftir því“.
„Munið þér líka, að þér sögð-
uð mér, að hann væri dáinn?“
„Það er vel mögulegt. Ég hef
ekki fest mér þetta mjög í
minni“.
„Hann er ekki dáinn, Sir Ric-
hard. Hann var í leikhúsinu í
kvöld“.
„Svo-já!“ Sir Richard færði
sig til í sætinu. „Ef þetta er ekki
misskilningur, hlýt ég að hafa
fengið rangar upplýsingar“.
„Eruð þér alveg viss um það?“
Marion horfði grábláum aug-
um sínum rannsakandi beint
framan í hann. Hann yppti öxl-
um.
„En lcæra Marion, ég skil
spurningu yðar alls ekki“.
„Þér vitið vel, Sir Richard, að
ég elskaði James Morrison, og að
ekkert nema dauðinn gæti komið
mér til að bregðast honum. Og
að' þér voruð eini maðurinn, sem
þá gat haft áhuga á því, að ég
áliti hann dáinn“.
„Ég játa fúslega, að ég elskaði
j^ður þá eins og nú, Marion. En
hvað eigið þér eiginlega við með
þessu?“
„Ég vil að þér viðurkennið, að
þér hafið logið að' mér þá, og að
þér vissuð mætavel, að James
Morrison var á lífi“.
„Ég skal gera hvað sem er fyr-
ir yður, Marion, það vitið þér;
en viðurkenna það, sem ekki er
staðreynd, það get ég ekki.
Hvað? Þér megið trúa því, að
hafi þær upplýsingar, sem ég lét
yður í té, ekki verið réttar, þá
var það einungis af því, að annað
var ekki vitað, en ekki af því, að
ég hafi viljað blekkja yður“.
Hann leitaðist við að taka
um hönd hennar, en hún dró
hana gremjulega að' sér. I sama
bili stanzaði bíllinn fyrir framan
Ritz, og Sir Richard hjálpaði
henni að stíga út.
Skömmu síðar sátu þau í vina-
hóp, sem gerði sér allt far um
að laða fram bros á varir hinnar
fögru og frægu leikdísar. En jafn-
vel þótt bros léki um varir henn-
ar, hvíldi farg á hjartanu, og all-
ur hugur hennar dvaldi hjá
manninum, sem átti ást hennar.
I afsíðis horni í Ritz sat á
sömu stundu sá maður, sem
hugsanir Marion Lesters sner-
46
HEIMILISRITIÐ