Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 33

og fyrrum. Hún elskaði Cyrus.
„Eg get tekið öllu, sem að hönd-
um ber“, sagði hún við sjálfa
sig. „Ég elska Cyrus svo heitt,
að ég þarf ekki einu sinni að
vera hamingjusöm“.
Þegar hann kom, staðnæmdist
hann í dyrunum og horfði á
hana.
„Þú hefur grátið1", sagði hann.
„Ég gat ekki að því gert. Þú
ert eigingjarn harðstjóri. Þú
kemur ekki fram við mig eins og
ég væri félagi þinn. Þér finnst
allt, sem ekki er eftir höfði karl-
mannanna, lítilmótlegt. Þú
vilt, að ég breytist — verði eins
og þú“.
„Mimi, heyrðu nú“.
„En það verð ég aldrei. Ég
myndi ekki einu sinni reyna
það. Það var ekki fallegt af þér
að hlaupa frá mér á brúðkaups-
daginn. Það var ekki skynsam-
legt heldur. Það' gaf mér tóm til
að hugsa“.
Hann stóð þarna í frakkanum
með hattinn í hendinni og leit
ekki vitund harðstjóralega út.
Hann virtist einungis hryggur.
„Mér hefur aldrei geðjast að
líftryggingum“, sagði hann. „Ég
á við, að ríkið ætti að annast
slíkt. En þegar þú ert annars-
vegar ... Ég keypti mér líf-
tryggingu. Ég ætlaði að gefa þér
hana í morgun í brúðargjöf, en
hún var ekki tilbúin. Umboðs-
maðurinn sagðist ætla að að
koma til Joe með hana, og ég
varð að bíða eftir honum. Ég get
ekki hugsað mér, að þú stæðir
uppi með tvær hendur tómar —
þegar þú ert orðin konan mín,
eða réttara sagt ekkja mín. Ég
vil sjá fyrir þér, líka þegar ég
er fallin frá og get ekki unnið
fyrir þér“.
Hún kom ekki upp orði.
„Þetta er víst fremur óskáld-
leg brúð'argjöf“, sagði hann.
Hún hristi höfuðið' þegjandi,
gekk til hans og þrýsti höfðinu
að öxl hans.
„Mimi, þú ert þó ekki að
gráta?“ Hann tók undir hökuna
á henni og leit framan í hana.
„Mimi, ég veit ekki, hvort þú
ert að gráta, eða hlægja . . .
„Ég veit það ekki heldur,
Cyrus. Eg veit bara, að ég hef
verið flón. Ég hef gert of mikið
úr ýmsu, sem engu máli skiptir.
Cyrus, ég skal alltaf, alltaf minn-
ast þess, að það er bara eitt, sem
skiptir máli, og það er, að þú
elskar mig, og ég elska þig. Allt
annað' er aukaatriði“.
„Við lifum í heimi forms-
atriða“, sagði hann annars hug-
ar og strauk hár hennar.
Hún leit upp á hann með tár
í augunum. „En aðeins eitt er
nauðsynlegt“, sagði hún.
PNDJB
HEIMILISRITIÐ
31