Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 13

eina yndislega helgi, frjáls frá
löngu, leið'u fjölskyldulífi, hefði
rænt hana neinu . . . En þegar
hann strauk hendinni um enn-
ið, var það rakt.
Og hann velti því fyrir sér,
hvers vegna lífið var svona
duttlungafullt. Því að líf þeirra
hafði verið svo blátt áfram og
venjulegt. En aðeins þó að vissu
marki.
„Ég kvæntist tuttugu og
tveggja ára gamall“, hefði hann
sagt, ef hann hefði verið beðinn
að segja ævnsögu sína. „Vivian
var aðeins tvítug. Við bjuggum
alltaf við' sömu götuna. Þegar ég
kom úr verkfræðiskólanum varð
ég ástfanginn af henni. Hún var
björt og gullin og hló yndislega,
og hún var eina stúlkan, sem ég
hafði nokkru sinni elskað. Og
eitt aprílkvöld trúlofuðumst við
undir regnhlíf á götunni fyrir
framan húsið, þar sem hún átti
heima“.
Mjög svo einföld saga. I fyrstu
höfðu þau þriggja herbergja
íbúð. Og svo eignuðust þau
hús og Kenneth fæddist. Svo
varð hann meðeigandi í fyrir-
tækinu, þar sem hann starfaði,
og bankainnstæðan óx jafnt og
þétt.
Og ef einhver hefði spurt á
þessum fyrstu annaárum, hvort
Lewis væri hamingjusamur eða
ekki, myndi hann hafa undrast
svo íávíslega spurningu, en hann
hefði svarað': „Hamingjusamur?
Þ\rí skyldi ég ekki vera það? Ég
hef allt, sem maður getur óskað
sér, er ekki svo? Konu, sem ég
elska, tvo efnilega syni, sparifé
til elliáranna ...“
HANN VISSI EKKI, hve-
nær eirðarleysisóánægjan fór að
gera vart við sig. Ef til vill hefur
hún byrjað einn morguninn
frammi fyrir rakspeglinum, þar
sem maður metur sjálfan sig og
kemst að þeirri niðurstöðu, að
töluvert morg af árunum, sem
honum voru úthlutuð, séu þegar
runnin framhjá. Eða ef til vill
hefur það verið í morgunlestinni,
þegar hann leit umhverfis sig á
hina mennina, alla keimlíka með
blöðin sín og svarta hatta, og
allir mjökuðust þeir gegnum
lífið eftir vægðarlausri stundar-
skrá.
Og hann kann að hafa minnst
glæstu draumanna, sem ungu
mennina dreymir. Hetjudáðir,
frægð' og frami, fjarlæg lönd,
fagrar konur —. Og hann kann
að hafa velt því fyrir sér, hve
margir af þessum litlu, leiðin-
legu mönnum myndu drauma
sína, hvort þeir fyndu til sakn-
aðar og hvort þeir hörmuðu það
eins og hann, hversu stutt lífið
var, og margt, sem maður gæti
aldrei öðlazt.
HEIMILISRITIÐ
11