Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 53

skeytilega fram og eru ógjamir
á að láta þakklæti í Ijós. Margir
menn hafa tilfinningar í ríkum
mæli, þótt þeim sé ekki sú gáfa
gefin að láta þær í ljós. Margir,
sem virðast ruddalegir, eru að-
eins feimnir. Þeir, sem okkur
finnst sýna vanþakklæti, eru'
stundum aðeins hlédrægir. Hins
vegar er til fólk, sem er léttara
um að tala en finna til. Þetta
vesalings fólk skortir þann eig-
inleika, sem er mest virði: ein-
lægnina. Yfirborðsvinsemd get-
ur látið' vel í eyrum, en hefur þó
ekki silfurskæran hljóm sann-
leikans. Óeinlægnin er hin hvell-
andi bjalla mannlegs samfélags.
Umfram allt lít ég á vinátt-
una sem hæfileikann til að fyrir-
gefa af öllu hjarta. Vináttan er
hæfileikinn til að varpa frá sér
gremjutilfinningunni í stað þess
að láta hana ná að grafa um sig
og eitra sálina. Robert Louis
Stevenson hefur skrifað:
„Heimskur og óreyndur er sá,
sem ekki hefur lært listina að
fyrirgefa“. í mannlífinu er ekk-
ert til, sem er haldbetra en sönn
vinátta. Sé vináttan ekki hald-
góð, er hún ekki sönn — og hefur
aldrei fundið veginn frá hrjóstr-
um kunningsskaparins til in-
dælla skrúðgarða fyrirgefningar-
innar. END“

Sennileg œvintýrasaga
„Hver sá riddari", hrópaði konungurinn í ævintýrasögunni, „sera drepur
drekann, skal fá dóttur mína fyrir konu“.
Löng þögn.
Loks kallaði einhver aftarlega í salnum:
„Hvora?“
„Þá eldri", svaraði kóngur.
Enn lengri þögn.
Gömul skrítla, en sígild
Ragnar vinnur í borginni, en á heima uppi í Mosfellssveit. Hann ekur í
bílnum sínum til og frá borginni, kvölds og morguns. Eitt kvöldið, þegar
hann hafði unnið eftirvinnu, bilaði bíllinn skammt fyrir innan bæ. Hann
var lengi að reyna að gera við bílinn, og þegar komið var miðnætti, án
þess konan hans hefði séð hann, eða heyrt nokkuð frá honum, sendi hún
símskeyti til beztu kunningja hans og spurði þá, hvort þeir hefðu séð Ragnar.
Morguninn eftir fekk hún sex svarskeyti, svohljóðandi: „Ragnar var
hjá mér í nótt“.
HEIMILISRITIÐ
51