Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 56

og það er ekki liægt að hjálpa manni.
Þú munt reyna það sjálf — fyrr eða
seinna . . . En hvað ég hata að vera
ástfangin!" Hún varð þögul. Það fór
hrollur um Jönu við síðustu orðin: „En
hvað ég hata að vera ástfangin!" En
svo tók Priscilla aftur til máls, eins og
hún hefði ekki lokið því, er hún xtl-
aði að segja, og spurði: „Þér geðjast
vel að John, er það ekki? Síðan kvöld-
ið, sem þú fórst mcð honum út, hef ég
tekið eftir dálitlu í augum þínum, og
ég er hrædd um þig.“
Jafnvel á einmanalegustu stundum
hafði Jana neitað að viðurkenna fyrir
sjálfri sér hina freistandi þrá, er gerði
henni órótt í skapi. Nú fór urn hana
hlýr straumur þeirra tilfinninga, sem
hún hafði skömmu áður afneitað og
hæðzt að í sjálfsvarnarskyni. En þó var
óttinn og sársaukinn, er greip hjarta
hennar, blandinn unaði. Orð til að
neita og játa brutust samtímis fram
á varir hennar, en hún þagði.
Þegar Priscilla fékk ekkert svar,
hreytti hún úr sér: „Auðvitað get ég
ekki neytt þig til að gera mig að
trúnaðarvini". Svo bætti hún við, eins
og til að draga sárasta broddinn úr
orðum sínum: „En segðu þá ekki síð-
ar, að ég hafi ekki aðvarað þig.“
Þetta voru síðustu orðin, sem þeim
fór á milli þetta kvöld.
TÍUNDI KAFLI
í NÆSTUM þrjár vikur ók Pris-
cilla eirðarlaus fram og aftur um land-
ið í því skyni að kornast að einhverri
niðurstöðu, en var þó engu nær.
Aidrei minntist hún einu orði á Cro-
more framar, né skeytið frá honum.
Jana reyndi hvað eftir annað með
stjórnkænskulegri varfærni að rjúfa
þögnina, sem Priscilla hjúpaði um sig,
milli þess er hún masaði um allt og
ekki neitt. En allt kom fyrir ekki, Pris-
cilla var ósveigjanleg og afundin.
Stundum skeytti Jana ekkert um
lagskonu sína en sökkti sér niður í að
virða fyrir sér fagurt, síbreytilegt um-
hverfið, eins og hún væri í raun og
veru í skemmtiferð. En brátt gerði sú
tilfinning vart við sig, að það væri
skylda hennar að hughreysta Priscillu.
Og svo reyndi hún það, en mistókst
og fannst hún á ný aum og gagnslaus.
Eina nóttina lá hún lengi vakandi og
grét. Hún hafði aldrei grátið þannig
áður. Það var svo margt, sem oili þess-
um gráti, einstæðingsskapur, úrræðaleysi
og það, hve framandi hún var í þessu
nýja, ókunna landi. En eins og hennar
var vandi, tók hún brátt að leitast við
að ráða fram úr vandamálunum. Hvort
iausnir hennar voru réttar, fannst henni
skipta minna máh, henni var nóg að
horfast í augu við þau, eins og hún á-
leit heppilegast í svipinn. Hvernig gat
hún hjálpað Priscillu? Gætt farangurs-
ins, ekið bílnum, masað við hana þeg-
ar hún vildi? Ef til vdl var þetta allt
og sumt, er Priscilla ætlaðist til. Var
það nóg?
Hún vonaði að ferðalagið tæki brátt
enda. I Knoxville sendi Priscilla hana
út úr gistihúsinu. Hún hringdi ætíð
þegar Jana var fjarverandi.
Næsta morgun tók Priscilla við stýr-
inu, enda þótt Jana væri vön að aka
fyrsta sprettinn. Er þær höfðu ekið
54
HEIMILISRITIÐ