Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 58

Priscillu og Jönu. Þ.cr þyrftu á þcim
að halda næsta morgun.
„Eg sc, að þú munir kunna við þig
hér,“ sagði Priscilla allt í einu.
„O, það er svo yndislega fallegt hér
og friðsælt!“ svaraði Jana.
„Friðsælt! . . Já, við skulum vona
það.“
VIÐ hádegisverðarborðið hittí Jana
hina þrjá gesti hússins. Jackson Blaithe,
átján ára gamlan pilt, frænda Priscillu;
Erskine Triggs, drumbslegan, þöglan
lögfræðing og dóttur hans, Iuralega
beinaleggju, scm rak öðru hvoru upp
hvellan, frekjulegan hlátur. Ffún greip
járnhörðu taki um hönd Jönu, auðsjáan-
lega fegin því að liitta stúlku á líkum
aldri og hún var sjálf. Priscillu virtist
fremur í nöp við þau öil. En hún reyndi
að vera vingjarnleg og naut þess, hversu
mjög þau dáðust að henni.
Það var talað við borðið, og virtist Á-
gústa kunna því vel. En þegar kaffið var
horið inn, tóku Iögfræðingurinn, dótt-
ir hans og Jackson að spyrja Jönu spjör-
unum úr um ástandið í Evrópu. Hún
leysti úr spurningum þeirra eftir getu,
cn Priscilla sá, að henni féll illa að ræða
um þessi mál og þaggaði niður í þeim.
Ágústa frænka breytti strax um um-
ræðuefni og spurði Priscillu um John,
þorparann þann arna, sem aldrei kæmi
í heimsókn til hennar. Sem betur fór
tók enginn eftir svipbreytingu Jönu,
þegar nafn Johns var nefnt, og skömmu
síðar stóðu þau öll upp frá borðum.
Jana og Priscilla sáu hina gestina
ekki oft, hvorki fyrsta daginn né síðar.
Triggsfeðginin voru á sífelldu ferðalagi
um sveitina og borðuðu þá á öðrum
bæjum.' Jáckson Blaithe cyddi ölluni
dögum og hálfum nóttunum hjá ein-
hverjum nágrönnum, þar sem hann var
ástfanginn af bóndadótturinm. Að
nnnnsta kosti hélt Ágústa því fram,
og hún nefndi hann fífl, án þess að
skýra það nánar.
Við Jönu var Ágústa frænka viðmóts-
þýð, en krafðist þess miskunnarlaust,
að hún riði út með henni á hverjum
morgni. Priscilla neitaði algjörlega að
fara á fætur „á nóttunni." „Ef þú hefð-
ir ekki orðið eftirlæti Ágústu — ekki
veit ég hvernig þú hefur farið að því
— gætir þú líka sofið eins og þig lyst-
ir,“ sagði hún stríðnislega við Jönu,
sem vandist því fljótt að fara á fætur
klukkan sex og leggja af stað með Á-
gústu. Þær riðu þrjár til fjórar mílur
út í sveitina, eftir árbökkum, þar sem
lygnar ár liðu fram, og götutroðning-
um meðfram ökrunum. Þær spjölluðu
saman um Evrópu, Ameríku, sveitina
og hestaéldi. „Auðvitað er það heimsku-
Iegt,“ sagði Ágústa, „en ég vildi óska,
að menn hættu að framleiða bíla í þessu
landi, en kæmu sér allir upp hestum í
þeirra stað.“
Um kvöldið gat Jana talið Priscillu
á að fara í skemmtigöngu. Þegar þær
komu heim aftur, var orðið rökkvað,
og þegar þær gengu inn í setustofuná,
námu þær staðar samttmis.
„Velkomiiar!" sagði rödd í myrkrinu.
John Blaithe stóð og hallaði sér upp
að arninum, sem skíðlogaði á. Hann
hélt á vínglasi, hatturinn og frakkinn
lágu á stól. Hann var í borgarfötum
og virtist einhvernveginn ekki sóma sér
í þessu umhverfi.
Priscilla fór ekki í launkofa með von-
56
HEIMILISRITIÐ