Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 37

Þú sagir ekki annað. Þú getur
víst aldrei ímyndað þér hversu
dásamlegar minningar þú skild-
ir eftir hjá mér, er þú fórst.
Sjáðu nú til, ljúfan. Mönnum,
sem eru vel gefnir og vandir að
virðingu sinni, er ástin eins og
vandmeðfarið og flókið hljóð-
færi, sem auðvitað er ekki
vandalaust að' spila á, ef vel á
að vera.
Þið, konur, skiljið aldrei hið
fáránlega í fari hlutanna, þegar
þið elskið. Þið sjáið ekki hið
Ijóta í sumum látbrögðum.
Hvers vegna hljóma sum orð
illa, ef þau eru sögð af stórum,
feitum og Ijóshærðum kven-
manni, en sem hljóma eins og
fögur hljómlist af munni, lítill-
ar og grannrar, dökkhærðrar
stúlku?
Hvers vegna óskum við frek-
ar eftir ástaratlotum einnar en
annarrar? Hvers vegna? Vegna
þess að fullkomið samræmi er
alls staðar nauðsynlegt í ásta-
málum! Samræmi hrevfinga,
raddar og orða, samræmi í blíðu-
atlotum og ástaleikjum er nauð-
synlegt að þær persónur hafi til
að bera hvor gagnvart annarri,
sem vilja tjá ást. Samræmi er
nauðsynlegt hvað aldur snertir,
hæð, háralit og vtra útlit!
Ef þrjátíu og fimm ára gömul
stúlka, komin á aldur ákafa-
fullrar ástríðu, myndi haga sér
í öllu eins við elskhuga sinn og
hún væri tvítug, myndu 9 af
hverjum 10 fá óbeit á henni þótt
þeir gætu e. t. v. ekki skýrt með'
orðum af hverju sú óbeit staf-
aði. Skilurðu mig? Nei, ég bjóst
ekki við því.
Þegar þú fórst að tjá ást þína
í orðum, var eins og mér fyndist
öll ást mín til þín hverfa eins og
dögg fyrir sólu! Stundum gát-
um við faðmast og kysstzt kossi
sem stóð yfir í fimm mínútur,
einum þessara kossa, sem koma
manni til að loka augunum og
renna saman. við eilífðina. Þá
hafðir þú kannske til að segja:
„Æ, þetta var svei mér gott,
gamli, feiti skröggur!“
Á slíkum augnablikum hefði
ég getað gefið þér utan undir,.
því þú kallaðir mig öllum hugs-
anlegum dýra- og jurtanöfnum,
sem þú hefur án efa grafið upp
úr einhverjum kokka- og mat-
jurtabókum. En þetta eru nú
smámunir.
Ástaratlot eru dýrsleg og ljót
og ef maður fer að hugsa út í
þau, ósiðleg. Ó, vesalings barn,
hvaða fábjáni hefði getað látið
út úr sér öll þau kjánalegu og
fáránleg orð, sem þú laukst bréf-
um þínum á til mín? Ég hef
safnað þeim saman, en vegna
ástar minnar til þín vil ég ekki
sýna þér þau.
Stundum sagðir þú eitthvað
HEIMILISRITIÐ
35