Heimilisritið - 01.12.1949, Qupperneq 9

ég þráði. Hún var yndisleg —
og þér megið gjarnan brosa, en
hún er fyrsta og eina konan, sem
ég hef átt! Mér var ómögulegt
að sleppa henni aftur, ég gat
ekki liugsað mér að lifa án henn-
ar. Svo bað ég hennar um morg-
uninn, eins og menn báðu sér
konu í gamla daga: Eg bað nm
Jiöíid hennar og hjarta.
Hún tók orðin upp eftir mér
— og hló ekki, bara endurtók
setninguna, tvisvar sinnum. Síð-
an fór hún í kápuna sína og
kvaddi mig. Eg horfði á hana,
meðan við héldumst í hendur,
en ég gat ekki stunið upp meiru
og mér leið ekki vel. Hún hefur
sjálfsagt séð það', því hún brosti
elskulega og sagði:
„Þú veizt ekki hvað þú biður
um, vinur. Þess vegna verður þú
að vera þolinmóður og bíða. Þú
skalt fá hönd mína og hjartá, —
þegar ég er orðin viss um að sú
gjöf skaði þig ekki“.
Eg lét mér þetta loforð nægja
og var hamipgjusamur. Mér
datt aldrei annað í hug en að
hún myndi efna það'. Æ, ég var
eins og unglingur, ég tilbað hana
og lokaði augunum fyrir göllum
hennar. Hún var léttúðarfull, ég
vissi, að hún þekkti aðra menn
og veitti þeim hið sama og mér.
Astin gerir menn skyggna: Eg
vissi að hún sóttist eftir grófum,
ruddalegum karlmönnum og að
hún var alls ekki heilbrigð á sál-
inni. En ástin gerir menn einnig
blinda: Eg trúði ekki því, sem
ég vissi!
Hún heimsótti mig öðru hvoru
og þegar við vorum saman elsk-
aði hún músik, skáldskap og allt
sem fagurt er. Við áttum óvið'-
jafnanlegar stundir. En hvert
sinn sem ég ympraði á einkamál-
um okkar, varð hún miög alvar-
leg. — „Þú hefur faHist á að
bíða“, sagði hún. „Ég skal halda
loforð mitt“.
Þannig liðu nærri því tvö ár.
Ég var hamingjusamur, — þrátt
fyrir allt, — miög hamingju-
samur. Ég held að þessi tími hafi
sætt misr við allt misjafnt, sem
ég hef liðið á ævinni.
Fyrir um það bil mánuði síð-
an hvarf hún mér. Hún var vön
að koma til mín ekki sialdnar en
tvisvar í viku, en ég fékk aldrei
að vita hvar hún bjó. Auðvitað
vis.fi ég það, eins og margt ann-
að, henni viðvíkjandi, en hún
hafði ekki sagt mér það. Og þeg-
ar hálfur mánuður var liðinn, frá
því ég sá hana síðast, fór ég
þangað'. En lnín hafði ekki sézt
þar lengi, sagði húsráðandi mér.
Svo beið ég enn i tvær vikur.
Ég leið miklar sálarkvalir, því
mér fannst ég ekki geta afborið
að lifa án hennar.
Ilm hádegisbilið í gær fékk ég
loks bréf frá henni. í því stóðu
MEIMILJSRITI»
7