Heimilisritið - 01.12.1949, Side 15

með að hafa mig afsakaðan, því
heilsa mín er ekki beinlínis kon-
ungleg lengur. Eg þakka fyrir
kaffið og halla mér í koju for-
mannsins. Það á að gá í eitt eða
tvö net — „kíkja í“ — klukkan
að ganga fjögur og ég ætla að
halla mér þangað til. Eftir and-
artak gleymist ógleðin. Niðurinn
og vélahöggin fjarlægjast og
rifja upp gamlar endurminning-
ar frá rokk- og strokkhljóði.
Hinar mjúku hreyfingar þátsins,
sem vaggar á öldunum, valda
því að maður verður aftur lítill
og ósjálfbjarga og hverfur kyrr-
látlega inn á ævintýralönd
draumanna. .. .
„SteindauSur sjór"
Klukkan er að ganga 8 að
morgni og rauð'a röndin við liafs-
brún í austri boðar nýjan dag.
Það er langt komið að draga og
auðsætt að heppnin hefur ekki
verið með okkur.
Við skrúfum frá liátalaranum
og hlustum á formanninn bera
saman bækur sínar. Af því sem
við heyrum er auðsætt, að 5
skip hafa fengið einhvern afla,
en öll hin, sennilega um 50 bát-
ar, hafa ekkert fengið, þó það
hljóti að vera ýkjur, sem einn
formaðurinn sagði, að belgja-
fjandarnir sínir væru ábyggilega
léttari á sjónum en í gærkvöldi.
Samkvæmt hernaðartilkynn-
ingnm formanna á síldveiðibát-
um í talstöðvar, gengur þeim
aldrei misjafnlega vel, heldur
mismunandi illa. Sé hlaðafli þá
er „allt draslið víst að fara á
botninn“, sæmilegur ef „nokkur
bráðfeig kvikindi hafa álpast í
netin“, nokkurnveginn ef „það
er dálítið kropp“, en annars
„steindauður sjór, eins og vant
er“, enda „bráðónýt veiðarfæri,
sem útgerðarmannsafglapinn
ætti að hengja sig í“. Sumir eru
rámir, öskuvondir og blásandi,
en aðrir svo gjörsigraðir að þeir
geta ekki einu sinni bölvað.
Við höldum nú heim á leið.
Hann er að hvessa á austan,
þeytir löðrinu yfir bátinn og
skvettir stundum á okkur stærð-
ar ölduföldum. Eftir að við er-
um búnir að skemmta okkur við
að horfa á bát, sem þreytir kapp
við okkur, og fullyrða, að hann
skoppi svo að við sjáum aftur
fyrir miðjan kjöl, þegar hann fer
yfir öldutoppana, þá löbbum við
fram í lúkar, gæðum okkur á
kaffi og skröfum. Við erum,
þrátt fyrir allt, í léttu skapi.
Að vísu höfum við verið óheppn-
ir í þetta skipti, en við vitum
að „Gunnar“ á enn eftir að fara
margar veiðiferðir og koma hlað-
inn í höfn, svo við kærum okkur
kollótta, enda trúlegt að vertið-
in sé á enda, síldin farin veg allr-
ar veraldar og við engan að sak-
18
HEIMILISRITIÐ