Heimilisritið - 01.12.1949, Side 44

hlegið að því, hve stífur og há-
tíðlegur Hinrik gamli var, er
hann bar á borð fyrir þær. Og
gangvart hinum hlæjandi, svörtu
augum varð frú Barkley þess
vör, að' einnig hún hló og gerði
athugasemdir, sem rugluðu Hin-
rik gamla og vöktu undrun hjá
henni sjálfri. Hún sá uppnámið
í augum Hinriks gamla, en nú
skemmti það henni einungis.
Þegar gamli þjónninn var kom-
inn út úr stofunni, hallaði Jóna
sér fram og klappaði blíðlega á
hönd frú Barkley.
„Marteinn hefur ekki unnað
yður sannmælis“, sagði hún
mildri röddu. „Hann þekkir yð-
ur í rauninni ekki, eins og þér
eruð“.
„Hvað eigið þér við?“ sagði
frú Barkley alvarlega.
„Hann hefur alltaf sagt, að
þér væruð mjög ströng. Hann er
í rauninni dálítið hræddur við
yður“.
„Hræddur við mig!“
„Já, það er hann í raun og
veru“, sagði Jóna alvarlega. „En
ég er yfirleitt ekki vitund hrædd
við yður“.
„Segið syni mínum, að' hann
þurfi ekki að vera hræddur við
mig“.
Seinna, er þær sátu í bókaher-
berginu og drukku kaffi fyrir
framan arininn, fann frú Barlc-
ley skyndilega til meiri hvíldar-
tilfinningar en nokkru sinni fyrr.
„Ég held ég hafi aldrei hleg-
ið svona mikið síðan Marteinn
fór“, sagði hún.
Hún leit í þessi tindrandi
augu, sem — það skildi hún nú
— voru alltaf full af hlátri, og
áður en hún vissi af, var hún
farin að hlæja aftur.
„Eg veit ekki hversvegna ég
hló“, viðurkenndi hún, „en það
er holt að hlæja. Einkum þar
sem ég veit, að Marteinn er á
lífi. Haldið þér það ekki líka,
Jóna?“
„Eg veit, að hann er á lífi“,
sagði Jóna ákveðin. „Ef hann
væri dáinn, hefði ég vitað það
á sömu stundu, sem það gerðist“.
„Þér unnið honum mjög, er
það ekki?“ sagði frú Barkley og
hallaði sér áfram.
„Af öllu hjarta“.
Frú Barkley lagði hendur sín-
ar á hendur Jónu.
„Hversvegna viljið þér þá
ekki giftast honum, barnið
mitt?“
„Ég er hrædd við það“, sagði
Jóna með tárvot augu.
„Jóna!“ Frú Barkley horfði
alvarlega á ungu stúlkuna, því-
næst sagði hún blíðlega: ,JEg bið
yður að taka Marteini“.
Og skyndilega fóru þær aftur
að hlæja.
„Ég vildi, að' þér hefðuð Vferið
móðir mín“, sagði Jóna. „Ég skil
42
HEIMILISRITIÐ