Heimilisritið - 01.12.1949, Side 51

Burton þagnaði og snéri sér að
mér.
„Ertu kunnugur í Kobe?“
spurði hann því næst.
„Nei“, sagði ég, „ég fór þar
einu sinni um, en var þar bara
eina nótt“.
„Þá þekkir þú ekki Shioya-
Club. A mínum yngri árum synti
ég eitt sinn þaðan meðfram
strandlengjunni og lenti í Tar-
umivíkinni. Það er á fjórðu mílu
og nokkuð erfitt vegna strauma,
sem eru þar í sjónum meðfram
ströndinni. Jæja, ég sagði nú
hinum unga nafna mínum frá
þessu' og bauðst til að útvega
honum atvinnu, ef hann gæti
leikið' það eftir. Eg sá, að honum
var brugðið.
„Þú segist vera sundmaður“,
sagði ég.
„Ég er ekki vel undir það bú-
inn“, svaraði hann þá.
Ég sagði ekkert, en ypti öxl-
um. Hann horfði á mig góða
stund og síðan kinkaði hann
kolli.
„Klappað og klárt“, sagði
hann. „Hvenær viltu að' ég hefj-
ist handa?“
„Ég leit á úrið. Klukkan var
rúmlega tíu.
„Sundið ætti ekki að taka þig
meira en rúma klukkustund. Ég
ek til víkurinnar klukkan hálf
eitt og hitti þig þar. Þaðan fer
ég með þig aftur til klúbbsins
til að hafa fataskipti og síðan
snæðúm við saman hádegis-
verð“.
„Afráðið“, var svar hans.
Við tókumst í hendur. Ég
óskaði honum góðrar ferðar, og
hann fór leiðar sinnar.
Ég hafði talsvert að gera
þennan dag og gat með naum-
yndum náð þangað í tæka tíð,
klukkan hálf eitt. En ég hefði
mátt spara mér ómakið', því
hann kom ekki“.
„Gugnaði hann á síðustu
stundu?“ spurði ég.
„Nei, hann gugnaði ekki. Hann
fór af stað eins og til stóð, en
auðvitað var hann búinn að
gera útaf við sig með brennivíni
og svalli. Straumarnir við
ströndina voru honum of erfið-
ir viðureignar: Við gátum ekki
náð líkinu fyrr en eftir þrjá
daga“. .
TÉg var orðlaus í nokkur
augnablik, steini lostinn. Svo
spurði ég Burton:
„Vissirðu, að hann myndi
drukkna, þegar þú gerðir honum
tilboðið um atvinnuna?“
Það krimti í Burton og hann
leit á mig með þessum bláu, sak-
leysislegu augum og neri hök-
una með sinaberri hendinni, er
hann sagði:
„Ja, ég hafði nú ekkert laust
pláss í skrifstofu minni þá
stundina“. ENDm/
HEIMILISRITIÐ
40