Heimilisritið - 01.12.1949, Síða 57

saman í kvöld, þó að þú gctir ekki kom-
ið á kapprciðarnar í dag. Ég get fcngið
miða á dansleik, sem halda á í kvöld.
Þangað kemur margt af heldrafólkinu".
Rödd Fergusar var mjög stillileg, er
hann sagði:
„Ég er hræddur um, að ég sé ekki
í skapi til að dansa í kvöld, Marcia“.
„Þá það! En fyrr eða síðar verður þú
að kveða allan orðróm rúður“.
„Það er ekki ætlun mín að skýra
þetta á einn eða annan veg, hvorki nú
né síðar", sagði hann jafn stillilega og
áður.
I \
„Ertu gengin af göflunum, Fergus?
Langar þig til að missa alla sjúklinga
þína og Brittons gamla? Veiztu ekki,
að dauði svona þekktrar konu getur
eyðjlagt framavon þína, þegar í upphafi,
ef þú hefst ekkert að til þess að koma
í veg fyrir það?“
„Það cr ekki ætlun mín að gera neitt
í þá átt, Marcia".
„En hvað um mig?“ sagði hún gröm.
„Heldurðu, að það sé skemmtilegt fyr-
ir mig að vita vcrstu slefbera borgar-
innar hafa unnusta minn milli tann-
anna. Hef ég ekki kynnt þig fyrir
fjölda af fólki, sem þú þekktir ekki
áður, Fergus? Og svo ætlar þú að bregð-
ast mér gagnvart öllum vinum mín-
um“.
„Eigum við ekki heldur að tala út
um þetta mál í kvöld?" spurði hann.
Ég held, að þú berir lítið skynbragð á
siðfræði læknastéttarinnar, góða mín“.
„Nægilega mikið til að vita, að þú
getur ekki látið frú Dunstan deyja á
skurðarborðinu og samt búizt við að
halda áliti þínu og aðstoðu meðal heldra
fólksine". Ábcrandi reiðitónninn í rödd
hennar hljómaði mjög illa í eyrum hans.
„Ef ég væri í þínum sporum, Mar-
cia“, sagði hann kuldalega, „þá myndi
ég fara og horfa á kappreiðarnar. Hest-
arnir eru stundum skynsamari en mann-.
eskjurnar“.
„Þakka þér fyrir, ég ætla líka að gera
það“, sagði hún öskuvond og skellti
heyrnartólinu á tækið.
FERGUS gekk í náttfötunum einum
aftur og fram um stofugólfið og reykti
hverja sígarettuna á fætur annarri. Ungi
læknirinn, sem hafði íbúðina með hon-
um, hlaut að vera farinn út fyrir góðri
stundu. Við og við neri kötturinn sér
upp að fótum Fergusar.
Það sem Marcia sagði, hafði haft
meiri áhrif á hann en hann gerði sér
ljóst. Eða ef til vill var það sem hún
sagði ekki eins illt og harkan í röddinni
og grimmdarlegur tónninn. Honum
þótti hún alltof ung til þess að vera
svona slungin. Það var ekki hægt að
draga, nema eina ályktun út af þessu
— ef þetta var hugsað til þrautar —
að það að vera trúlofuð hinum duglega,
eftirsótta aðstoðarmanni Brittons læknis,
væntanlegum tízkulækni, var tvennt ó-
líkt í augum Marciu og að vera trúlof-
uð aðstoðarmanninum, sem hafði verið
óheppinn í starfí sínu. — Fergus Wyatt
læknir var í gær alls ekki slæmur ráða-
hagur, jafnvel þótt hann hefði hvorki
peninga né góða aðstöðu í þjóðfélag-
inu, en í dag var Fergus Wyatt einsk-
is virði. Og þetta kom til af því, að ung
kona, sem enginn mannlegur máttur
hefði getað bjargað, dó í höridum hans.
Hann fór til lækningastofunnar,
cr hann hafði borðað, og athugað um
HEIMILISHITIÐ
55