Heimilisritið - 01.12.1949, Qupperneq 62

„Ef til vil kemur sá dagur, að þér
skiljið Marciu“, sagði Linda, „skiljið,
að hún er ekki illa innrætt, að það var
ekki ætlun hennar að haga sér skamm-
arlega við yður. Hún framkvæmir hugs-
unarlaust það, sem henni dettur í hug
án þess að hugsa um afleiðingarnar“.
„Hér verður ekki um neinar afleið-
ingar að ræða. Ég vona, að hún verði
mjög hamingjusöm".
„Hún fer ekki svo létt út úr þessu“,
sagði Linda óvænt, „því að ég held, að
hún elski yður og nú er allt um seinan
fyrir hana“.
Hún rétti honum höndina, er hann
bjóst til að fara. Fergus kvaddi hana
og endurtók, eins og hann hefði lært
það utanbókar, að hann óskaði Marciu
alls góðs. Svo gekk hann í síðasta sinn
niður stigann. I huga hans brá fyrir
mynd af Marciu. Hún var klædd í
drengjaföt, ætlaði á grímuhátíð og
renndi sér á fleygiferð niður handrið-
ið ...
En Marcia hafði nú skilið eftir autt
rúm í hjarta hans. Hugsanir hans sner-
ust allar um eitt: Hann hafði beðið ó-
sigur. Það var útkoman eftir þetta allt.
Hið skammvinna gengi hans var að
engu orðið.
„Ég verð að hverfa á brott héðarí',
var fyrsta skýra hugsunin, sem náði
tökum á honum, „það er alveg sama,
hvert ég fer, ég verð bara að hverfa
héðan“.
FERGUS WYATT ók beint áleiðis
heim til foreldra sinna. Þangað hafði
hann ekki komið í margar vikur. Nú
var eitthvað innra með honum, sem
heimtaði, að hann færi þangað, sótti
á hann eins og hungur og þorsti ...
Húsið var allt uppljómað, og hann
heyrði mannamál og hlátur, áður en
hann var kominn að útidyrunum.
„Það getur ekki verið, að samkvæmi
sé hjá þeim, pabbi er á móti öllum
samkvæmum", hugsaði Fergus og vissi
ekki, hvað halda skyldi.
Honum var strax ljóst, þegar hann
kom inn, að það var ekki samkvæmi.
Wyatt-fjöskyldan hafði nú hitzt eftir
margra mánaða, réttara sagt ára aðskiln-
að.
„Við skulum fara að hátta efrir tíu
mínútur, ef við fáum svolítinn ís“. Það
var elzta dóttir James, bróður hans, sem
bauð þetta blíðum rómi.
„Þú ferð að hátta án þess að fá ís
og meira að segja með glöðu geði. Við
fengum ís í dag og það verður að
nægja“, svaraði James strax djúpri
röddu.
„Pabbi, viltu bera mig á bakinu
upp?“ Þetta hlaut að vera yngsta bam-
ið, líklega nærri fimm ára.
Hann stanzaði stutta stund frammi,
þangað til að móðir hans heyrði braka
í gólfinu og kallaði:
„Hver er þar? Ertu þarna frammi,
Allison? Komdu inn!“
Nei, það var ekki Allison, það er
ókunnugur maður, hugsaði hann. Þau
mega auðvitað til með að láta líta út
eins og það gleðji þau að sjá hann. En
hvort sem nú var, þá var þetta fjöl-
skyldan hans — eina fólkið, sem hann
átti að. Hann gekk á leið inn.
„Það er Fergus, marnma", sagði hann,
en hefði ekki þurft þess, því að hún
var komin til hans og lagði hendumar
á axlir hans. (Niðurl. í næsta hefti).
60
HEI.MILISRITIÐ