Heimilisritið - 01.03.1951, Qupperneq 24

Bob hafði slökkt á tækinu.
Ég heyrði hann segja: „Frú
Sanders,“ og ég stanzaði þegar
í stað. Hann sat við skrifborð-
ið og hélt á símtólinu og sígar-
ettu í hinni hendinni. Ég heyrði
að hann sagði: „Halló, Sally?“
Hann var brosandi. „Hvemig
líður mömmu þinni?“ spurði
hann glaðlega. „Gerir ekkert
til,“ sagði hann. ,,Þú myndir ann-
ars eyða tímanum til ónýtis.“
Svo hélt hann tækinu um það
bil feti út frá sér. Ég heyrði
rödd Sally og músík á bak við.
Ég greindi ekki orðaskil, en
tónninn var ótvíræður. Sally
var æst og hafði ekki stjórn á
sér. Röddin hækkaði og lækk-
aði ofsalega.
Bob leit til mín. Hann yppti
öxlum og lagði frá sér tækið
hægt og rólega, án þess að bíða
eftir, að Sally lyki máli sínu.
„Svo er nú það,“ sagði hann við
mig.
Ég gat ekkert sagt.
„Komdu, Peggy,“ sagði hann
og stóð upp. Ég hristi höfuðið
dauflega. „Hvað — ég meina,
af hverju hringdi hún? Hvað
hefur komið fyrir?“
„Hún gerði það ekki,“ sagði
Bob. „Ég hringdi til hennar.“
„Hjá móður hennar?“ stam-
aði ég.
„Margaret McKenzie!“ sagði
hann. „Þú ert ekki eins skyni
skroppin og þú læzt vera núna.“
„í Rúmeníuveitingahúsinu?11
spurði ég.
„Vitanlega." Bros hans var
alls ekkert íbyggilegt nú, það
var glaðlegt og sigri hrósandi.
Og allt í einu vissi ég, hvað
gerzt hafði. Hann hafði heyrt
Sally hlæja. Ég vissi það, áður
en hann sagði það. Hann hafði
hringt til veitingahússins og
látið kalla á hana. Sally var
ölvuð af glaðværð og kampa-
víni, hún var grunlaus og gekk
í gildruna. Undrun hennar og
reiði kom upp um hana. Hún
hafði álasað Bob. „Þú njósnar!“-
hafði hún hrópað. „Ég er viss
um, að Peggy hefur komið þér
til þess! Ég er viss um, að hún
hefur lesið bréfin mín! Hvemig
áttir þú annars að vita? ...“
Með sínum eigin ásökunum og
spurningum hafði hún dæmt
sjálfa sig.
Það skipti ekki máli. Ég vissi
að Bob var ekki að hugsa um
hana. Han'n horfði á mig, hugs-
aði einungis um mig. Rúðurn-
ar nötruðu, frosnar trjágreinar
klóruðu eins og neglur í glugg-
ana. Yndislegur, dásamlegur
stormur, dynjandi regn, ískr-
andi byljir ... ég vonaði, að
enginn kæmist til okkar í mán-
uð, eða nokkurn tíma, og Bob
stóð þama brosandi og vonaði
það sama. endir
22
HEIMILISRITIÐ