Heimilisritið - 01.03.1951, Qupperneq 54

Romance
Benedikt Steingnmsson hefur skrifað pessa litlu s'ógu
LOKSINS hafði ég gert alvöru úr
því; auðvitað hafði það kostað talsvert
crfiði og sjálfsafneitun, en nú var hið
versta afstaðið. Ég var frjáis maður.
Eftir fimm ára skrykkjótta sambúð hafði
ég tekið af skarið og sagt, að frá degin-
um í dag værum við skilin að skiptum,
og þar sem hún andmælti ckki — það
gerði hún reyndar aldrei — var það
klappað og klárt. Og nú labbaði ég
vestur Austurstrætj sem frjáls maður.
Þegar ég kom að horninu á Aðal-
stræti, datt mér í hug, að ég ætti nú
skilið að létta mér svolítið upp í tilefni
af deginum, og auðvitað var ég ckki
svo óréttlátur, að ég færi að hafa af
neinum það sem hann átti skilið. Þcss
vegna skellti ég mér inn á bar, lét
botninn síga varlega í þægdegt sæti
inni í horni og bað frökenina um „einn
molakaffi, takk“.
Ö, hvað mér leið vel; að hugsa sér
hvað menn geta verjð vitlausir að vera
að binda sig svona, hugsaði ég, á meðan
ég drakk úr fyrsta bollanum. Er ég var
að byrja á þe:m næsta, fór mér að detta
í hug, að þetta hefði nú kannske ekki
verið svo bölvað hjá okkur. Höfðum
við rifizt? Nei, að vísu ekki; þau fáu
skipti, sem eitthvað hafði sletzt upp
á vinskapinn, var það undantekningar-
laust vegna peninga, og þá gat ég jafn-
an óárcittur lcitað huggunar hjá vinurn
mínum, og þeir brugíust mér ekki.
Veitti hún mér ekki það, sem ég vildi?
Jú, svikalaust. 0, hvað lnin hafði hvíta
og mjúka húð. Undan hverju hafði ég
eiginlega að kvarta?
Og það stóðst á, að þegar ég lauk
úr seinni bollanum, var ég kominn að
þeirri niðurstöðu, að ég hefði gert hcnni
hræðilcga rangt til, mcð því að yfirgcfa
hana og ákvað að ég skyldi nú hafa
frumkvæðið að því að sættast. Því beið
ég ckki boðanna, kallaði á dömuna, sem
afgreiddi mig, og bað um einn pakka
af Wellington. Og ég efast um, að
nokkrir elskendur hafi notið meir end-
urfundanna en ég fyrstu sígarettunnar.
Aldrei hafði samlyndið verið jafn
gott. Ég átti nóga peninga, þannig að
á næstunm myndi ég áreiðanlega ekki
þurfa að sníkja sígarettu hjá kunningj-
unum. Aldrci hafði mér fundizt nautn-
in jafn unaðsleg. Ég lét varirnar halda
mjúklega um hið hvíta, slétta yfirborð
vmdlingsins og naut þess að vera aftur
hlekkjaður.
EXDIR
52
HEIMILISRITIÐ