Heimilisritið - 01.03.1951, Blaðsíða 62

hann, cn svo glotti hann illilega.
„Þú reyna að gabba mig, hvíta gifta
kona!“ sagði hann. „Ég drckka blóð
þitt og gera þig kai kai langsim."
Joan kunni það mikið í máli hinna
innfæddu, að hún vissi að kai-kai þýddi
að borða og „langsim" þýddi manna-
kjöt. Hún skildi líka á höfðingjanum,
að hann trúði henni ekki og ætlaði sér
að láta lífláta hana sér til matar, en
þrátt fyrir það sýndi hún engin hræðslu-
merki.
Það fúr samt hrollur um hana, þeg-
ar verðirnir, eftir skipun gamla villi-
mannsins, ýttu henni nær honurn og
hann tók að þukla á henni, með sín-
um viðbjóðslegu, vansköpuðu krumlum,
eins og slátrari, sem þuklar grip.
Svo skipaði hann eitthvað fyrir, og
verðirnir tóku að tæta fötin utan af
Joan, en þá kom óvænt truflun.
„Halló, höfíingi, hvað er hér um að
vera? Hvað hefurðu nú náð í?“ sagði
ensk rödd. „Almáttugur! Kona! Hvít
kona!“
XIV
„Vemdari“
JOAN sneri sér við og kom auga á
laglegan, veðurbitinn mann, sem minnti
helzt á spánskan aðalsmann. Hann
hafði rutt sér braut gegnum æstan hóp
hinna innfæddu og horfði á Joan stór-
um, undrandi augum. Ósjálfrátt hrifsaði
hún léreftsjakkann sinn af varðmönn-
unum, sem þeir höfðu rifið af henni
fyrir andartaki síðan, og huldi naktar
herðar sínar með honum.
„Kona, hvít kona!“ endurtók sá að-
komni, eins og hann tryði ekki sínum
eigin augum. „Hvcrnig stendur á
þessu?“
Hann beindi nokkrum spurningum
að höfðingjanum í höstum róm, en sá
gamli pataði með vansköpuðum kruml-
unum og var bersýndega mjög reiður.
„Tabu! Hvíta kona, tabu!“ sagði
hinn nýkomni, og byrsti sig, en bætti
svo vjð nokkrum orðum í ströngum
tón á máli hinna innfæddu. „Hver er-
uð þér? Og hvernig hafið þér komið
til Muava?" spurði hann síðan á ensku,
og sneri sér að Joan, sem hafði klætt
sig í jakkann og var að hneppa honum
að sér. „Talið þér ensku?“
„Ég er ensk,“ svaraði Joan. „Mótor-
bátinn minn rak á land í ofviðrinu, og
nokkrir eyjarskeggjar tóku mig til fanga,
og fluttu mig hingað. Höfðinginn er
nýbúinn að ógna mér með því að láta
lífláta mig og éta. Hver eruð þér?“
„Nafn mitt, kæra ungfrú, er Wil-
berforcc Dogle, en ég cr nú þekktastur
undir nafninu „svarti Dogle“, svaraði
maðurinn. „Éf til vill hafið þér heyrt
mín getið."
„Mér finnst ég hafa heyrt nafnið, en
ég man ekki í hvaða sambandi,'1 svar-
aði Joan dálítið utan við sig.
I svipinn mundi hún ekki eftir því,
hvað Hilary hafði sagt henni um tvo
glæpamenn, þá Doglc og Howes, scm
höfðu útbúið sér einskonar virki inni á
cyjunni og lifðu þar undir vernd ætt-
flokks, sem öðru hverju átti í ófriði
við ættflokk þann er Hilary ríkti yfir.
Koma Dogles var svo óvænt, að hún
hafði ekki fengið tíma til að hugsa
neitt. Framhald í nœsta hefti.
60
HEIMILISRITIÐ