Heimilisritið - 01.03.1951, Blaðsíða 9

hverja aðra staðreynd, hvellur
skammbyssuskotsins grípur um
gamlan, trúverðugan og reglu-
saman huga hans. Svo knýr
hann sig til að opna dymar, af
því Tommi getur það ekki fyrir
ótta.
Öll bíðum við eftir að sjá,
hvað hefur gerzt.
Dyrnar opnast og við göngum
inn, við, fimmtíu miljónir Ame-
ríkumanna og miljónir annarra
víðsvegar af hnettinum.
Veslings Tumi. Hann er að
hníga á hnén, og einhvern veg-
inn, enda þótt þetta gerist af
mestu hægð, virðist þessi litla
hreyfing, seinasta lífsmark,mik-
ilmennisins, aldrei ætla að linna,
þetta hnig á hnén. Herbergið er
myrkt, tónlistin hæg. Blóð sést
ekki, og ekkert er úr lagi fært.
Tumi hnígur á hnén, deyr á
drengilegan hátt. Ég heyri tvær
konur gráta. Þær vita, að þetta
er kvikmynd, þær vita, að þetta
er blekking, samt gráta þær.
Tumi er maður. Hann er lífið.
Þær gráta, af því þær sjá lífið
hníga á hnén. Bráðum verður
kvikmyndin búin. Þá rísa þær
á fætur og halda heim, og
hversdagsleiki lífsins byrjar af
nýju, en núna gráta þær í guð-
rækilegu húmi kvikmyndahúss-
ins.
Og þetta er það eina, sem ég
get sagt: að sjálfsmorð sé ósam-
rýmanlegt sinfóníulist. Einu
sinni var maður, hann bjó í
næsta húsi við mig, þegar ég
var níu eða tíu ára. Eitt kvöld
framdi hann sjálfsmorð, og
hann var meira en klukkutíma
að því. Fyrst skaut hann sig í
brjóstið, en hitti ekki hjartað,
þá skaut hann sig í magann. Ég
heyrði bæði skotin. Það liðu
svona fjörutíu sekúndur milli
þeirra. Ég held hann hafi á með-
an verið að hugsa um, hvort
hann ætti að langa áfram til að
deyja eða hvort hann ætti að
reyna að verða frískur aftur.
Svo fór hann að veina. Þá
snerist allt í eina hringiðu, mað-
urinn veinandi, fólk þaut að,
hrópandi, það langaði til að gera
eitthvað, en vissi ekki, hvað það
ætti að gera. Hann veinaði svo
hátt, að það heyrðist út yfir
hálfa borgina.
Þetta er allt og sumt, sem ég
veit um sjálfsmorð. Ég hef al-
drei séð konu kasta sér fyrir
strætisvagn, svo um það get ég
ekkert sagt. Þetta er eina sjálfs-
morðið, sem ég hef greinilegar
upplýsingar um. En vein þessa
manns myndu engum skemmta
í kvikmynd. Af svoleiðis nokkru
grætur enginn af gleði.
Ég held, að þetta verði niður-
staðan: við skulum hætta að
fremja sjálfsmorð í kvikmynd-
Um. ENDIR
HEIMILISRITIÐ
7