Heimilisritið - 01.03.1951, Blaðsíða 14

margar árangurslausar tilraunir
tókst honum samt að ná tilgangi
sínum með lævirkjatré, barrvið'
og bambus.
„Hentu þessum illgresum
burtu“, sagði faðirinn. „Þessar
plöntur verða hvort sem er
alch-ei að' neinu. Þær eru bara
fyrir“.
„Þær láta þó ekki mikið yfir
sér“, svaraði Po-lam hlæjandi.
Honum var farið að þykja vænt
um dvergtrén sín og hélt dyggi-
lega áfram með tilraunirnar.
Þetta gat hann gert með góðri
samvizlcu, því að hann hafði,
þakkir sé blómunum hans, aflað
föður sínum ríflegra aukatekna.
Blóm gáfu miklu meira af sér
heldur en kálmeti, það er að
segja, þegar maður hafð'i auga
fyrir að samræma tegundir og
liti, eins og Po-lam hafði, þannig
að þau nutu sín til fullnustu.
Po-lam hafði smám saman
komizt í góðan kunningsskap
við Li-an. Þau skiptust gjarnan
nokkrum orðum á, orðum, sem
ekki komu vdðskiptunum á
nokkurn hátt við, þegar hún
kom á markaðstorgið til þess að
gera innkaup og hafði sér til
fylgdar mjög unga, snotra þjón-
ustustúlku. Auk þess vissi hann
nú hvar Li-an átti heima. Oftar
en einu sinni hafði það komið
fyrir, að blómakaup hennar
höfðu verið svo umfangsmikil,
að honum hai'ði fundizt sér
skjdt að bjóða henni að bera
byrðina fyrir hana, og þess vegna
var það, að hann stundum hafði
farið heim til hennar, þegar önn-
um dagsins var lokið.
Að vissu leyti olli það Po-lam
nokkrum áhyggjum, að Li-an
var dóttir eíns auðugasta kaup-
mannsins í borginni. Hann var
nefnilega ekki lengur í neinum
vafa um, að hann elskaði ungu
stúlkuna, né heldur urn hitt,
hversu vonlaus sá ást væri, því
að það var eklci líklegt að' hinn
ríki Li kaupmaður kærði sig
nokkuð um að heyra eða sjá
hann, Po-lam, fátæka garðyrkju-
mannssoninn. Ef ást hans væri
eingöngu á valdi Li-an sjálfrar,
þá myndu horfurnar vera bjart-
ari, það fannst honurn með sjálf-
um sér, en Po-lam þekkti jafn
vel og hver annar það djúp, sem
staðfest var milli ríkra og fá-
tækra, og hann gerði sér engar
gyllivonir í þá áttina.
Ef til vill var Li-an sjálfri orð-
ið vel ljóst, að vinátta hennar og
unga garðyrkjupiltsins gæti að-
eins leitt til vonbrigða og sorgar,
ef faðir hennar fengi veður af
hvert stefndi. Hvað svo sem því
annars leið, þá hætti hún einn
góðan veðurdag að koma á
markaðstorgið. Röska viku hafði
Po-lam heðið hennar árangurs-
laust, og með sting fyrir hjart-
12
HEIMILISRITIÐ