Heimilisritið - 01.03.1951, Qupperneq 57

sínum, skall á óveðrið, er lengi hafði
verið yfirvofandi. Það kom skyndilega
og með þeim krafti, sem er einkennandi
fyrir hitabeltið. Vindurinn, sem liafði
farið vaxandi seinustu mínúturnar, varð
á örskammri stundu að öskrandi ofviðri.
Himinninn varð dökkur, hafið umturn-
aðist og báturinn kastaðist til og frá,
eins og væri hann aðeins korktappi.
Joan sneri stýrishjólinu sitt á hvað og
leitaðist við að halda bátnum upp í
vindinn, sem jókst stöðugt. Hún stefndi
nú að hinni hlið eyjarinnar.
Regnið streymdi niður eins og hellt
væri úr fötu og byrgði útsýnið, svo
að stúlkan við stýrið varð að stýra upp
á von og óvon. Skyndilega hætti að
rigna, og Joan sá þá að hún var mjög
nærrj ströndinni. Beint framundan var
eitthvað, sem líktist lítilli vík.
Þegar regnið skall yfir aftur með tvö-
földu magni, jók hún ferðina og stýrði
beint inn í víkina. Hún heyrði hræðslu-
óp Renu gegnum stormhvininn, þegar
stórar bárur brotnuðu á bátnum og við
sjálft lá að hann fylltist. Henni varð
ljóst, að frá Renu var engrar hjálpar
að vænta. Stór alda tók bátinn, einmitt
þegar hann ^var að komast í dálítið hlé,
kastaði honum beint á skerjagarðinn
og þar hvolfdi honum.
Joan kastaðist út úr bátnum, sem sat
fastur á skeri, og brotsjórinn bar hana
yfir skerjagarðinn, inn í lygnan sjó.
Eftir nokkurra mínútna harða baráttu,
heppnaðist henni að skreiðast í land.
Hún óttaðist að Rena myndi hafa far-
izt, því hún gat hvergi komið auga á
hana. En eftir litla stund gat hún greint
svartan koll í freyðandi brimlöðrinu.
Hún stökk þá út í sjóinn aftur og tókst
með herkjubrögðum að bjarga stúlk-
unni, sem orðin var hálfmeðvitundar-
laus.
Regnið streymdi enn niður í stríðum
straumum, og ofviðrið geisaði með slík-
um krafti, að toppar trjánna bókstaf-
lega rifnuðu af. Loftið var morandi af
fjúkandi kvistum og greinum. Rena gat
varla staðið á fótunum, og Joan, sem var
dauðþreytt og eftir sig eftir áfallið og
gat varla náð andanum fyrir ofviðrinu,
hjálpaði henni í skjól. Þar lögðust þær
báðar fyrir, uppgefnar og holdvotar.
„Það er eins og náttúruöflin hafi gert
samsæri móti mér“, sagði Joan, þegar
hún fór að jafna sig. „Ofviðri, svipað
þessu, hafði nærri því komið í veg fyr-
ir að Hilary flytti mig til Muava, og
nú hefur nýtt ofviðri rekið mig aftur
þangað. Báturinn er ónýtur, og enginn
möguleiki til að komast burtu. Hvað
eigum við að gera Rena? Sjálf örlögin
hafa dæmt mig tjl tortímingar. Ef ég
sný aftur til Hilary, mun hann aðeins
gera gys að mér. Og ég vil ekki fara
aftur til hans. Ég vil það ekki. Ó,
hversvegna drukknaði ég ekki þama
úti í bylgjunum?1*
Hún lét bugast og fór að snökta af
þreytu og örvæntingu. Rena, sem að-
eins hafði skilið einstaka orð af hinum
örvæntingarfullu harmtöium hennar, en
sem skildi þó að hvíta húsmóðirin henn-
ar var ógæfusöm, vafði hana votum
örmurn sínum, þrýsti henni að brjósti
sér eins og móðir, sem reynir að hugga
óttaslegið barn sitt, og masaði við hana
á hinu sérkennilcga máli stnu.
Þær voru báðar illa á sig komnar,
marðar og úttaugaðar eftir hin harka-
legu viðskipti þeirra við brim og boða.
HEIMILISRITIÐ
55