Heimilisritið - 01.03.1951, Blaðsíða 18

legur gamall maður með hvítt
skegg, „að þú viljir ekki ( láta
leyndarmál þitt uppi, svona
beint út í bláinn. En máske gæti
það verið skynsamlegast, einnig
fyrir þig, að við kæmumst að
samkomulagi, þannig að snilli
þín og kunnátta gæti borið á-
vöxt. Miklir gróðamöguleikar
gætu skapazt við' það, að skipu-
leggja ræktun slíkra dvergtrjáa,
sem þú hefur töfrað fram‘,£.
Po-lam stóð sem steini lostinn.
Hann skildi varla livað þessir ó-
kunnu menn voru að tala um.
Að hann gæti grætt nokkuð á
dvergtrjánum sínum — það
hafði honum aldrei, jafnvel ekki
í hinum taumlausustu dag-
draumum sínum, komið til hug-
ar.
„I þessum tilgangi hefur Li
kaupmaður sent okkur til þín,
og þar sem okkur virðist að til-
raunir þínar lofi ákaflega góðu,
leggjum við til, að' þú heimsækir
Li kaupmann þegar í dag, til
þess að þið getið rætt málið“.
Po-lam var ekki upp á marga
fiska, þegar liann gekk inn til Li
síðar um daginn, klæddur sínum
bezta kufli. Li kaupmaður heils-
aði honum vingjarnlega. Gamli
maðurinn með skeggið var einn-
ig viðstaddur.
1 gegnum dvrnar á samliggj-
andi stofu, sá Po-lam inn til Li-
an. Hún hlaut að vera búin að
ná sér, því að' hún stóð á gólf-
inu og sneri bakinu við dyrun-
um, og var að skoða dverggarð-
inn.
„Eg veit ekki“, hóf Li máls, er
Lo-lam hafði verið vísað til sæt-
is, „hvort það er þér nokkurt
áhugamál — né heldur hvort þú
getur framleitt svona dvergtré
eins og jiaö, sem þú hefur gert
handa dóttur minni. Ef til vill
hefur þetta allt saman verið
hreinasta tilviljun, sem ekki
verður endurtekin. En þekkir
jjú leyndardóminn um að stanza
vöxt trjánna, þá er ég reiðubú-
inn að greið'a fyrir hann — já,
meira að' segja ríkulega“.
Po-lam hafði ekki hugmynd
um hverju hann ætti að svara.
Víst var hann piltur skynugur,
en viðskiptum eins og þessum
var hann algerlega ókunnugur.
„Nú, hversu mikið viltu fá
fyrir leyndarmál ])itt3“ hélt
kaupmaðurinn áfram.
Ósjálfrátt vænti Po-lam
stuðnings frá ungu stúlkunni.
Hún hafði sniiið sér við og stóð
nú og hlustaði á samtalið. Augu
þeirra mættust — og allt í einu
varð' Po-lam nú ljóst, hvað han'n
ætti að setja upp fyrir leyndar-
málið. Honum fannst jafnvel Li-
an brosa og kinka kolli til sín,
eins og hún hefði lesið leyndustu
hugsanir hans og féllist athuga-
semdalaust á áform hans.
1G
HEIMILISRITIi?