Heimilisritið - 01.03.1951, Page 39

Hugh Barton kom á móti henni
með írska hundinn sinn, þá fann
hún að hann átti líka sinn þátt
í því!
„Þér komið fjórum og hálfri
mínútu of seint!“ hrópaði hann.
„Maður má ekki láta viðskipta-
vin sinn bíða svo lengi í óró-
legri eftirvæntingu!“
Hún greip um útrétta hönd
hans og endurgalt bros hans.
í ljósum flúnelsbuxum og út-
saumaðri peysu leit hann miklu
betur út en í skrifstofunni.
„En hvað húsið yðar er dá-
samlegt! Það myndi blátt á-
fram vera synd og skömm að
breyta því, herra Barton!“ sagði
hún.
„í fyrsta lagi er ég afar sjald-
an kallaður herra Barton ... til
þess að rugla mér ekki við föð-
ur minn! Þegar ég er héna
heima, heiti ég Hugh! Og hvað
húsinu viðvíkur, þá segið þér
þetta aðeins af því, að þér eruð
hræddar um að ég muni eyða
of miklum peningum í endur-
bygginguna, svo að ég eigi ekki
neinn afgang til þess að kaupa
tryggingu fyrir!“
„Þér eruð gjörsamlega von-
lausir!“ sagði Lettie hlæjandi.
„Mér finnst að þér ættuð að
sýna mér það allt saman, dyna-
mitið meðtalið!“
%
HENNI fannst það allt saman
dásamlegt! Allt frá gamla á-
vaxtagarðinum og upp í flat-
þakið, þaðan sem maður naut
unaðslegs útsýnis yfir fjöllin.
Það var á meðan þau sátu á
flatþakinu, að dálítil þögn varð
á milli þeirra ... og augu þeirra
mættust. Hjartað í Lettie tók að
slá örara og hún leit niður fyrir
sig.
Svo kom henni allt í einu til
hugar, að þau höfðu ennþá ekki
minnzt einu orði á það, sem
var hin eiginlega ástæða fyrir
heimsókn hennar.
„Ég ætlaði að athuga ...!“
hóf hún máls, en þagnaði við að
einhver gekk inn í stofuna.
Hugh Barton gekk þangað inn,
og hún heyrði hann ræða við
einhvern aðkomumann.
„Góðan daginn, Jack! Já, upp-
tekinn er ég, en láttu mig
heyra, hvað þér er á höndum.“
Hugh leit út á flatþakið og
bað Lettie með nokkrum orðum
um að afsaka sig stundarkorn,
og hvarf Svo inn aftur. Á eftir
fylgdi samtal, sem hún skildi
ekki í einstökum atriðum, en
svo sagði sá nýkomni hátt og
talsvert æstur:
„Já, það þýðir nú ekkert fyr-
ir þig, að taka þessu svona borg-
inmannlega! Þeir hafa svarið, að
þeir skuli sannarlega ná til þín,
og þetta eru reglulegir óþokkar,
sem maður getur vænzt alls af!“
HEIMILISRITIÐ
37