Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 7

ofurölvi varð hann aldrei; það var ckki
hægt að r<áða niðurlögum hans þannig.
Oftar en einu sinni hafði rottueitri ver-
ið blandað í mat hans; eitt sinn hafði
tilræðið nærri heppnazt — en hann náði
sér. Hann snuðraði upþi öil banatilræði;
en þess varð ekki vart að liann væri
taugaóstyrkur, þó að setið væri um líf
hans við hvert fótmál; hann var jafn-
rólcgur og grimmur. Hann var vanur
að segja á sinn kæruleysislega hátt:
— Ég veit svei mér þá, að þið mund-
uð éta mig, cf þið gætuð. . . En verið
þið bara rólegar, það getur ckkert kom-
ið fyrir mig.
Og hann glotti hróðugur yfir van-
mætti fórnarlamba sinna.
Félagar hans voru lögregluþjónar,
dyraverðir og snuðrarar, sem oft voru á
ferð um hóruhúsin. En enginn þeirra
gat kallazt vinur hans, engan sem hann
umgekkst tók hann fram yfir annan;
hann var jafn-hlédrægur gagnvart þcim
öllum.
I félagsskap þcirra drakk hann mik-
íð öl og sagði ruddalegar sögur úr hverf-
inu. Sjálfur fór hann aldrei út úr hús-
inu, þar sem hann var ráðinn, nema
sent væri eftir honum, til að húðstrýkja
eða, cins og það var kallað á mállýzkti
hverfisins, ,,hræða“ einhverja stelpuna.
ÞAÐ ER augljóst að hatrið og skelf-
ingin var mest í húsinu, þar scm Vaska
var vörður. Þegar stúlkurnar urðu ölv-
aðar, gleymdu þær að gæta tungu sinn-
ar og kærðu Vaska fyrir viðskiptavin-
unum, en þar scm þeir reyndust sjaldn-
ast vera miklir riddarar, bar það engan
árangur. Ef þær hófu upp grát ög
kveinan, sem barst til eyrna Vaska,
stakk hann sínum eldrauða haus inn
um gættina og sagði sinni köldu þurr-
legu rödd:
—■ Hættu þessum uppgerðarlátum. . .
— Þinn rauði böðull! Illmennið þitt!
hrópaði stúlkan. Að þú skulir þora 'að
misþyrma mér svona. Sjáið, herra, um-
merkin eftir svipuhöggin — og stúlkan
gerði tilraun til að toga blússuna upp.
En þá kom Vaska aðvífandi, greip
óþyrmilega í handlegg hennar og sagði
með sömu rödd:
— Hafðu þig hæga! Engin læti hér!
Hvaða spangól er þetta? Þú ert full.
Þetta var yfirleitt nóg, og aðeins ein-
staka sinnum varð Vaska að fara með
stúlkuna út.
Aldrei fékk nokkur stúlknanna að
heyra vingjarnlegt orð af vörum hans,
þó að margar þeirra yrðu að svala losta
hans. Hann var ekki með neinar vífil-
lengjur um málið; ef honum leizt á ein-
hvérja, sagði hann aðeins:
— Ég kem og sef hjá þér í nótt.
Þá hélt hann áfram að koma lang-
an eða skamman tíma, en hætti svo
skyndilega heimsóknum sínum án
nokkurs orðs til skýringar.
— Hanri cr djöfull, sögðu stúlkurnar.
Hann er allur einn trédrumbur.
Hann hafði sængað með öllum stúlk-
unum í húsinu, líka Axinju. Og um
það leyti sem hún hafði orðið fyrir val-
inu, misþyrmdi hann henni af sérstakri
illmennsku.
Svona heilsuhraust og löt kunni hún
vel að meta góðan svefn og átti til að
taka sér dálítinn blund í öllum hávað-
anum og ósköpunum í salnum. Þegar
hún sat þar úti í horni, gat komið fyr-
ir að hún færi allt í cinu að einblína
HEIMILISRITIÐ
5