Heimilisritið - 01.05.1951, Qupperneq 11

Það korraði í honum, og augun voru
iukt.
I einum hóp, eins og cinn titrandi
iíkami, stóðu stúlkurnar frammi við
dymar og hlustuðu þögular á ógreini-
legt taut Axinju og kornð í Vaska. Lída,
sem stóð næst rúminu, var önnum kaf-
ín að grciða úr löngum, rauðum hárum,
sem höfðu fléttast um fingur hennar.
— Hugsið þið ykkur, ef hann deyr,
hvíslaði ein þeirra. Svo varð aftur hljótt
í herberginu. . . .
Stúlkurnar héldu þögular burt, ein í
cinu, gólfið var þakið léreftstætlum.
Axinja hafði orðið ein eftir.
Hún andvarpaði, gekk að rúminu og
sagði með sinni djúpu rödd:
— Get ég gert nokkuð fyrir þig?
Hann opnaði augun að hálfu og
horfði á hana, en gat ekkert sagt.
— Svona, segðu eitthvað, maður.
Viltu fá vatn að drckka? Á ég ekki að
taka til hér? Viltu vatn? Eg skal sækja
vatn.
Vaska hristi höfuðið og reyndi að
hrcyfa titrandi varirnar. En hann kom
ckki upp orði.
— Þarna geturðu séð . . . nú ertu orð-
inn mállaus, sagði Axinja og vafði flétt-
unni um hálsinn. Þú hafðir víst ckki
trúað, að við gætum venð svona vond-
ar við þig! Kennir þig til? Vaska. Þú
verður að sætta þig við það. Það líður
hjá . . . Það cr bara fyrst, sem mann
kennir til . . . ég hef sjálf reynt það.
Það fóru viprur um andlit Vaska, og
hann umlaði hásri röddu:
— Gemmér .. . soldið vatn . ..
En græðgin var horfin úr augnaráð-
inu.
Axinja vék ekki frá Vaska nema til
að borða, drekka glas af tci, eða sækja
eitthvað, sem sjúklingurinn þarfnaðist.
Vinstúlkur hennar töluðu ekki við hana,
en þær spurðu hana heldur ckki neins;
forstöðukonan lét hana annast sjúkling-
inn og krafðist ekki návistar hennar
niðri í salnum. Axinja sat yfirleitt hjá
Vaska og horfði út um gluggann, niður
á hvít þökin, hrímuð trén og rcykinn,
sem liðaðist upp í loftið eins og ópallit
ský. Þegar hún'varð þreytt á útsýninu,
sofnaði hún sitjandi á stólnum. Á næt-
urnar svaf hún á gólfinu við hliðina á
rúmi Vaska.
Hún sagði sjaldan neitt; þegar Vaska
bað um að drekka eða annað, sem hann
þarfnaðist, rétti Axinja honum andvarp-
andi það, sem hann hað um og settist
síðan aftur hjá glugganum.
Þannig liðu fjórir dagar. Forstöðu-
konan gerði allt, sem hún gat til að
koma Vaska á spítala, en ckkert rúm
var laust.
Eitt kvöld, þegar myrknð var að
falla á, reisti Vaska höfuðið frá kodd-
anum og spurðj:
— Axinja, ertu hér ennþá?
Hún dottaði eins og venjulcga, en
vaknaði við að heyra rödd hans.
— Hvar ætti ég annarsstaðar að vera?
— Komdu hingað. . ..
Hún kom að rúminu og stóð þar með
fléttuna um hálsinn.
— Hvað viltu þá?
— Náðu í stólinn og scztu hér.
Hún flutti stólinn að rúminu og sett-
ist andvarpandi.
— Hvað viltu mér?
-—■ Ekkert .. . sittu bara hérna dá-
litla stund. ...
Á vcggnum fyrir ofan höfuð Vaska
HEIMILISRIT.IÐ
9