Heimilisritið - 01.05.1951, Qupperneq 12

hékk silfurúrið hans og tifaði hratt.
Niðri á götunni rann sleði framhjá á
ískrandi meiðum. Stúlkurnar heyrðust
hlæja njðri, og ein þeirra söng hvellri
rödd:
— „Ég e-elska minn magra stúdent".
— Axinja!
— Já, hvað var það?
— Hcyrðu, við skulum lifa saman. . .
— Við gerum það nú, svaraði Axinja
sljólega.
— Nei, ég meina það ekki, ekki bara
á þann hátt.
— Jæja, við skulum gera það, sam-
þykkti hún.
Hann lá lengi þegjandL
— Jæja, við förum þú burt og bú-
um saman.
— Hvert förum við?
— Það vcit ég ekki enn. Ég fer í ntál
við sporvagnafélagið. Ég fæ bætur, ég
á kröfu til þess cftir lögunum. Svo á
ég pcninga sjálfur, sex hundruð.
— Hvað mikið, sagðirðu?
— Sex hundruð.
— Guð! sagðj stúlkan og gapti.
— Ja-á, það er nóg til að opna hús,
og svo koma bæturnar að auki. . . . Við
förum til Simbirsk eða til Samara . . .
og svo opnum við fínt hús. . . . Það
verður fínasta húsið í bænum . . . Við
látum borga fimm rúblur í aðgangseyri.
— Ertu kolvitlaus, flissaði Axinja.
— Heimskinginn þinn! Það verður
eins og ég segi. Ef þú vilt, þá giftum
við okkur.
— Hvað segirðu! hrópaði Axinja og
glenntj upp augun.
— Við giftum okkur, svaraði Vaska,
áberandi órólegur.
— Við?
— Já, auðvitað!
Axinja rak upp skellihlátur. Hún
hossaðist á stólnum, lagði hendur á
mjaðmir og hló djúpum, drunandi hlátri.
sem skyndiiega varð að hvellum skræk,
sem sjaldan kom fyrir.
— Að hverju ertu að hlæja? spurði
Vaska og græðgissvipurinn kom aftur
í augun. Hún hélt áfram að hlæja. Að
hverju ertu ciginlega að hlæja? spurði
hann aftur.
Loksins tókst henni að stilla sig svo
mikið að hún gat svarað:
— Að þú ætlar að giftast mér? Ertu
genginn af vitinu? I þrjú ár hef ég'ekki
stigið fæti mínum í kirkju. Bjáni! Ég
er líka konuefnið þitt! Eigum við líka
að eiga börn?
Hugsunin um börnin kom henm
til að rcka aftur upp æðisgcnginn hlát-
ur. Vaska horfði á hana, en sagði ekk-
ert.
— Heldurðu að ég fari nokkuð með
þér? Þú ert kolvitlaus. Strax og þú hef-
ur komið mér langt í burt, murkarðu
úr mér lífið. Það cr þín bezta skemmt-
un að murka lífið úr fólki.
— Vcrtu ekki að tala um þetta, sagði
Vaska lágt.
En hún hélt áfram að tala um
grimmd hans og tilfærði nokkur dæmi.
— Ó, haltu þér saman, sagði hann,
fyrst biðjandi; en þegar hún hélt á-
fram engu að síður, hrópaði hann hásri
röddu: Haltu kjafti, Axinja, í djöfuls
nafni!
Það kvöld töluðu þau ckki meira
saman. Um nóttina var Vaska þungt
haldinn og hafði óráð. Það korraði niðri
í honum. Hann gnísti tönnum og sveifl-
aði hægri hendinni í kringum sig, svo
10
HEIMILISRITIÐ