Heimilisritið - 01.05.1951, Side 13

að hann hítti sjálfan sig hvað eftir ann-
að í brjósdð.
Axinja stóð upp, staðnxmdist við
rúmið og horfði lengi á hann áhyggju-
full og kvíðin á svipinn. Loksins herti
hún upp hugann og vakti hann.
— Hvað cr nú að? Hefurðu haft
martröð?
— Ég hef séð sýnir . . . nærri því,
sagði Vaska. Réttu mér vatnið.
Þegar hann hafði sopið á, hristi hann
höfuðið og sagði:
— Nei, ég vil ekki stofna neitt hús...
Ég vil heldur reka verzlun. Ég hef feng-
ið nóg af hóruhúsum.
— Ver^lun . . . sagði Axinja dreyrn-
andi. Það var orð í tíma talað. Það
væri ekki svo galið að hafa dálitla húð.
— Kemurðu þá með mér? spurði
Vaska alvarlega og innilega.
—- Er þér þá heilög alvara? sagði
Axinja og hörfaði eitt skref.
—- Axinja! hrópaði Vaska gjallandi
rödd og reisti höfuðið frá koddanum.
Ég lofa þér .. .
Hann þagnaði allt í einu og sveiflaði
handleggnum.
— Ég fer ekki með þér, sagði Ax-
inja ákveðin, án þess að bíða eftir fram-
haldinu. Þú færð mig ekki til að fara
héðan.
•—- Jú, ef ég vil, sagði Vaska lágt.
— Ég geri það ekki!
—- Ég vil helzt ekki þvinga þig . . .
En ef ég vildi, þá kæmirðu með.
— Nei, ég vil það ekki!
— Hver andskotinn er þetta! æpti
Vaska æstur. Hvaða uppgerðarlæti eru
þetta? Þú ert ekki of fín fyrir kassann
hérna. Hvað á þetta að þýða?
—- Það er annað mál, svaraði Axinja.
En ég þori ekki að búa með þér . . . Það
þori ég ekki . . . þú ert of ruddalegur!
— Bjáni! Hvaða skilning hefur þú á
þessum málum! hrópaði Vaska æfur.
Heimskingi! Heldurðu, að það sé auð-
velt fyrir mjg að vera eins og ég er?
Röddin brást honum,- hann þagnaði
og nuddaði brjóstið með heilbrigðu
hendinni. Svo fór hann aftur að tala,
lágri rödd og með ístöðulausum svip:
— Hvað vitið þið, þetta kvenfólk,
um mig? Það illa er ekki maðurinn
allur. . . . Þið spurðuð mig aldrei neins.
. .. Axinja, komdu með mér.
— Talaðu ekki um það. Ég geri það
ekki, sagði Axinja þrá og hörfaði tor-
tryggin Iengra frá rúminu.
Hvorugt þeirra vildi halda áfram.
Tunglið skein inn í herbergið, og í
tunglskininu vjrtist andlit Vaska ösku-
grátt. Efann lá lengi kyrr, opnaði að-
eins augun öðru hvoru. Dansinn dun-
aði niðri með söng og hlátri.
Þögnin þar uppi var rofin af hinuni
rösklegu hrotum Axjnju. Vaska and-
varpaði þungan.
Að tveim dögum liðnum tókst að út-
vega Vaska rúm í sjúkrahúsi.
Það kom sjúkravagn með aðstoðar-
lækni og burðarmann til að sækja hann.
Þeir Ieiddu hann varlega niður stigann,
og í eldhúsinu rakst hann á allar stúlk-
urnar.
Það fóru viprur um andlit honum, cn
hann sagði ekkert. Þær horfðu á hann
alvarlegum, ólundarlegum augum, sem
ekki gáfu tjl kyn'na hið minnsta af því,
sem þær hugsuðu um hann. Axinja og
forstöðukonan hjálpuðu honum f frakk-
ann; það var óþægileg þögn í eldhús-
inu.
HEIMILISRITIÐ
II