Heimilisritið - 01.05.1951, Side 17

einnig seldu gistingu, földu Car-
touche og menn hans, þegar
leitin að þeim varð of áköf. En
þeir voru ekki einu hjálpar-
mennirnir. Því var haldið fram,
að minnsta kosti helmingur
lögreglunnar væri í þjónustu
hans, að flestir varðmenn væru
njósnarar hans, og að fjöldi
embættismanna þægi mútur af
honum. Það skipti þó mestu
máli fyrir hann, að allur al-
menningur var á hans bandi.
Hann hafði líka, og ekki með
öllu óverðskuldað, fengið orð
á sig sem „göfugur ræningi,“
sem tæki frá þeim ríku og gæfi
þeim fátæku, og raunar var ó-
vild almennings í garð stjórnar
og embættismanna og einkum
skattheimtumannanna svo djúp,
að fólk gladdist, þegar einhver
gat boðið þeim byrginn. Nótt
eina rakst Cartouche á mann,
sem var í þann veginn að
fleygja sér í Signu og drekkja
sér. Hann fékk að vita, að mað-
urinn ætti að greiða 27.000
franka daginn eftir, ella myndi
hann settur í fangelsi.
„Farið nú heim og stefnið
skuldheimtumönnum yðar til
yðar klukkan tíu annað kvöld,
þá skal ég borga,“ sagði Car-
touche. Maðurinn þakkaði af
hrærðum huga. Cartouche kom
og sá stofuna fulla af skatt-
heimtumönnum og peningaokr-
urum, og hann greiddi 27.000
franka og lét þá gefa viður-
kenningu. Síðan lét Cartouche
hinn hamingjusama mann fara
að hátta, en fór sjálfur með
skuldheimtumennina 1 vín-
kjallara, til að drekka skál kon-
ungsins. Á dimmu götuhorni
réðist flokkur vopnaðra manna
á hópinn, barði innheimtumenn-
ina svipum og hafði á brott
með sér 27.000 frankana. Þetta
var auðvitað flokkur Cartouche.
Þó almenningur hefði mikl-
ar mætur á Cartouche, stóð
lögregluþjónunum mikil ógn af
honum. Hann hlífði þeim ekki,
hann mat líf þeirra einskis og
þeir voru aldrei öruggir um
sig. Eftir að honum hafði tek-
izt að ræna afarmiklu fé úr
höll skattkaupanda eins, voru
20.000 frankar lagðir til höfuðs
honum, og boðberar riðu um
stræti og torg og kunngerðu
þessi tíðindi frá þinginu. Þegar
þeir komu á torgið fyrir fram-
an Notre Dame og nefndu nafn
Cartouche, hrópaði rödd ein:
„Cartouche, það er ég.“ Á næsta
andartaki lögðu boðberar, lög-
regla og borgarar á flótta.
Óteljandi eru sögurnar um
fífldirfsku hans. Eitt sinn hafði
lögreglan elt hann í átta sólar-
hringa, og hann langaði mjög
til að sofa í sómasamlegu rúmi.
Ung stúlka, sem var j flokki
HEIMILISRITIÐ
15