Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 23

„Það gekk ekki“.
Hann vill elcki segja neitt
meira. Það verður þögn. Og ég
er lirædd við þögn.
Sérðu? Nú er hún að koma.
Einn, tveir, þrír, fjórir. Fjórir
regndropar á vinstri kinnina á
mér, og 'þögnin er að skella á.
Stöðvaðu hana.
„Það er kalt úti“, sagði hún.
Gott, ég var hrædd um að þú
myndir ekki gera það.
„Ó, er þér kalt?“
„Dálítið“, svaraði hún.
„Það er betra en vera of
heitt“.
„Eg veit ekki. Eg man ekki
eftir því. Mansí þú eftir sól-
skini?“
„Ekki vel“.
„Þú gleymir. Manstu að þú
hefir ekki verið ástfanginn, þeg-
ar þú ert ástfanginn?“
„Þú hefur áhuga á ástinni“,
sagði hann.
„Afar mikinn“.
„Hefurðu í raun og veru á-
huga á ástamálum mínum?“
„Já. Mig langar til að skilja
fólk. Hvers vegna gekk það
ekki?“
„Það fór út um þúfur. Eg veit
ekki, í rauninni, hvað skeði. Eg
held ég hafi elskað hana of mik-
ið. ... En það hljómar bara of
dramatískt, þegar ég segi það,
svo ég segi: ég veit það' ekki. Eg
veit ekki hvað skeði, Sjáðu til.
Ég vildi eiga hana. Og slíkt
gengur elcki — þegar mann lang-
ar of mikið til éinhvers, þá fer
ekki vel. Það fer þannig að mað-
ur fær ekki neitt. Ég sagði:
„Gunní, það verður að vera
svona eða svona“. Og hún sagð-
ist engan ætla að láta eiga sig,
aldrei. Og Gunní elskaði mig
samt líka. Svo ég sagði: „Allt í
lagi“. Eins og mér stæði það al-
veg á sama. Sjálfstæður. . . . O,
ég veit ekki“.
Hann sneri sér að stúlkunni
í fyrsta sinn.
„Jæja þ'á. Er það ástæðan fyr-
ir því, að þii ert hér úti í rign-
ingunni? Svo að þú getir skilið
fólk?“
„Nei“.
„Heldur?“
„Það' er regn í mér“. 0, drott-
inn ininn. Þetta aftur. Byrjaðu
á byrjuninni.
„Þú sagðir það áðan“, sagði
hann.
„Ég veit“.
„Ætlarðu ekki að skýra það?“
„Ég veit ekki. Ég veit ekki
hvernig. Það er í rauninni ekki
neitt. vit í því“.
„T hverju er eiginlega vit?
Ekki sízt hérna úti í regninu.
Finnst þér vit í nokkru af þessu?
Að ég skuli hitta þig svona? Og
tala svona?“
„Það er líkt rigningu“, sagði
hún. „Fyrir stúlku. Eitthvað
BEIMILISRITIÐ
21