Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 35

stéttarmálari sat og lagði síð-
ustu hönd á skip íyrir fullum
seglum. A mottu við hlið hans
sat flekkóttur hundur með' biðj-
andi augu, eins og hann væri að
biðja um aura, Nokkrir lágu í
derhúfu við fætur hundsins.
Grigson hægði á sér og leitaði
í vasa sínum. Hann skyldi koma
náunganum á óvart. Hann
fleygði skínandi shilling í húf-
una, þar sem hann glitraði inn-
an um koparpeningana. Málar-
inn kom auga á hann. Hann leit
upp brosandi og bar höndina upp
að enninu. „Þakka, herra. Þakka
innilega“.
Einu sinni höfðu báðir þráð
það sama — nú var hvor um
sig ánægður með sitt hlutskipti.
Eitthvað í röddinni kom Grig-
son undarlega kunnuglega fyrir.
Hann hafði heyrt svona rödd
fyrir löngu, við aðstæður ....
hvaða aðstæður voru þaðP Hann
snarstanzaði og leit niður á and-
lit mannsins. Það var fölt og
magurt með undarlega drengja-
legu brosi, sem birti skörðóttar
og dökkar tennur. Skolgrátt hár-
ið liðaðist óreglulega aftur frá
hrukkóttu enninu. Hann kann-
aðist ekki við neitt í andlitinu.
Það var röddin, sem hreif hann
og vakti upp sárar endurminn-
ingar. Hvar hafði hann heyrt
hana áður?
Maðurinn hafði aftur snúið
sér að verki sínu, eftir að hafa
stungið silfurpeningnum í vas-
ann. lltstæð herðablöðin sýnd-
ust í þann veginn að stingast
gegnum velktan jakkann. Hann
var byrjaður á nýrri mynd,
vangasvip ungrar stúlku, og
liann dró aðaldrættina hratt af
langri æfingu.
Myndin var frábær að öðru
en því, að muniiurinn var of stór.
Hálsinn var langur og tigulegur.
Grigson stóð og virti fyrir sér
höndina með krítarlitinn, sem
dró myndina á gangstéttina. Allt
í einu rann upp fvrir Grigson
hver maðurinn var. Og það var
slíkt áfall, að hann titraði. Þetta
var Jim Hatherly, vinur hans
frá námsárunum í París!
HEIMILISRITIÐ
.33