Heimilisritið - 01.05.1951, Side 37

um og hafði gott vit á dýrum
vínum.
Þegar hann minntist þess, er
hann og Jim Hatherly voru fá-
tækir nemendur í París, undr-
aðist hann hversu örlögin hefðu
dregið Hatherlv niður í svaðið
en lyft honum í hæðirnar. En
— það voru aðrar ástæður en
örlögin. Það voru hæfileikarnir.
Hann hafði sjálfur sanna hæfi-
leika, þó takmarkaða, en Hat-
herly virtist setja sér að njóta
lífsins sem bezt. En gat þessi
tötralegi, horaði gangstéttamál-
ari í raun og veru verið Hat-
herly? Grigson stóð upp af-
bekknum, eins og hann yrði að
fara og fullvissa sig um það, en
settist aftur. Efinn hvarf. Þessi
maður var enginn annar en Hat-
herly.
Hugur hans reikaði aftur til
vormorgunsins í París þegar þeir
hittu Nóru Blake í fyrsta sinn.
Hún var svo írsk, að’ þeir urðu
hrifnir. Hún var svo hrein, svo
ótrúlega saklaus og hlátur henn-
ar var unaðslegri og kátari en
nokkur, sem Grigson hafði áður
heyrt. Hún var einnig komin til
Parísar til að nema málaralist.
Hatherly hafði komið þjót-
andi upp hrörlegan stigann inn
í herbergi þeirra.
„Grig!“ hrópaði hann. „Við
erum fádæma heppnir! Yndis-
leg vera hefur leigt herbergið
fyrir neðan okkur. Bíddu bara
þangað til þú sérð hana! Það
líður næstum yfir þig, eins og
mig. Ó, Grig, hún er dásamleg!“
Grigson hafði naumast litið
upp frá verki sínu, en Hatherly
þreif í handlegginn á honum.
„Komdu niður og sjáðu sjálfur.
Hún á engan sinn líka, get ég
sagt þér“.
Grigson var vanur hrifningu
Hatherlys.
„Eg ætla að mála meðan dags-
birtan endist“, sagði hann.
En hann varð að fara með
Hatherly, sem lét hann engan
frið fá. Hann rölti með honum
niður í litla herbergið, þar sem
stúlkan var að taka upp farang-
ur sinn. Rissbækur og málara-
áhöld lágu dreifð yfir riimið’.
Hatherly kynnti hann á sinn
sérstæða liátt.
„Hérna er vinurinn, sem ég
sagði þér frá, úngfrú. Hann er
næstum eins fátækur og ég, en
í sameiningu ætlum við að gera
þér dvölina himneska hér í París.
Er hún ekki eins yndisleg og ég
sagði, Grig?“
I fyrstu hafði Grigson ekki
verið á sama máli, þó hann léti
það ekki uppi. En áður en hálf-
tími var liðinn, var hann jafn
heillaður og Hatherlv. Hún var
ekki einasta falleg. Húðin vav
svo fíngerð og mjúk, að'hún virt-
ist lýst af innri birtu. Hárið var
HEIMILISRITIÐ
35